Σκιάχτηκα!

Θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτή την ανάρτηση με τη φράση "Σαν τα χιόνια!", αλλά δε γίνεται. Τα χιόνια ήρθαν, έφυγαν και τώρα έφτασαν οι Απόκριες. Μήνες που πέρασαν τόσο γρήγορα και τόσο διαφορετικά.

Μία περίοδος γεμάτη πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Άγχος, αγωνία, θλίψη, θυμό αλλά και απέραντη χαρά και ευτυχία. Ένα ψυχολογικό κοκτέιλ! Θα μπορούσα και πάλι να γράψω άπειρες σελίδες αναλύντάς το, αλλά δε θα το κάνω. Ούτε θα γίνω από όλους εκείνους τους ειδικούς και μη που δίνουν συμβουλές για την περίοδο της λοχείας, του θηλασμού, της ανατροφής γενικά ενός παιδιού. Πλέον υποστηρίζω ακράδαντα ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι για τίποτα, δεν πρέπει να επηρεαζόμαστε από τον καθένα και τις προσωπικές του εμπειρίες (αυτό το γράφω μπας και το καταφέρω... το παλεύω) ούτε να έχουμε πάντα άποψη για τις επιλογές των άλλων (κάτι που δυστυχώς έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάνει στο παρελθόν). 

Ο σκοπός βέβαια αυτής της ανάρτησης είναι άλλος. Νέο μέλος στην οικογένεια, αρκετά χαριτωμένο θα πω με περισσή αυτοσυγκράτηση, και απόκριες. Αρχικά έλεγα ότι δε θα την ντύσουμε μασκαρά. Άλλωστε οι Απόκριες δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου περίοδος (εξαίρεση αποτελούν κάποια καρναβάλια στο Ρέθυμνο που το αλκοόλ έρρεε άφθονο και απέφευγα να ανασάνω δίπλα σε φλόγα). 

Θυμάμαι ότι από μικρή ένιωθα πολύ άβολα μέσα σε αποκριάτικες στολές τις οποίες συνήθως επέλεγε η μητέρα μου. Είχα ντυθεί χαβανέζα σε πολύ μικρή ηλικία (σεμνή όμως, με ολόσωμη μαύρη φόρμα, τη γνωστή φούστα και τα απαραίτητα λουλουδένια αξεσουάρ), μικρή Ολλανδέζα (στολή που είχαμε από το μπαλέτο), μεξικανός (με ένα τεράστιο πόντσο κι ένα επίσης τεράστιο καπέλο), γκέισα (με πραγματικό κιμονό φερμένο από την Ιαπωνία από το ναυτικό θείο Κώστα)  και ... ο κοντός με τη γραβάτα (με το μεγαλύτερο και ψηλότερο αδερφό μου δίπλα ντυμένο γυναίκα). Φαντάζομαι ότι το τελευταίο ήταν εμπνευσμένο από το άσμα της εποχής της αείμνηστης Ρίτας Σακελλαρίου. Αφού δε με έντυσαν και πεντοχίλιαρο ευχαριστημένη να είμαι. 

Δεν ξέρω λοιπόν αν φταίει η επιλογή των στολών ή η "μουντρουχιά" μου (δική μου λέξη, δεν υπάρχει σε λεξικό), αλλά δεν τρελαινόμουν ποτέ. Ίσως να αισθανόμουν άβολα δίπλα σε όλες αυτές τις πριγκίπισσες της νύχτας, βασίλισσες του χιονιού και όλα τα άλλα εντυπωσιακά και αστραφτερά κοστούμια. Μεγαλώνοντας βέβαια ευγνωμονώ τη μανούλα μου που στο φωτογραφικό μου άλμπουμ δεν υπάρχουν τέτοιες φωτογραφίες. Δε θα μου ταίριαζαν άλλωστε. Θα ήμουν η πιο άχαρη "πριγκιποβασίλισσα" του κόσμου.

Μεγάλωσα και σπάνια ντυνόμουν. Στα δύο καρναβάλια που πήρα μέρος, για χάρη της παρέας, με την ομάδα των Γκουσγκούνηδων ντύθηκα "μελιτσούλα" (το -τσ- δεν είναι λάθος) και "τσαμπί σταφύλι". Είπαμε όμως ότι το αλκοόλ ήταν εκτός ελέγχου. Και οι δύο στολές ήταν πολύ αστείες και καθόλου sexy (κι ας έχει -τσ- η λέξη). Άλλωστε όταν είσαι μεθυσμένος ανάμεσα σε ένα τσούρμο μεθυσμένων με την ίδια στολή δε σε πολυαπασχολεί. Τις επόμενες χρονιές που οι στολές οι γυναικείες έγιναν πιο προκλητικές (για να προσελκύσουν περισσότερες φοιτητριούλες στην ομάδα) εμείς δεν πήραμε μέρος. Ακόμα κι αν παίρναμε όμως, μάλλον θα επέλεγα την αντρική στολή. Sexy και Ζωή δεν πάνε μαζί. 

Πριν κάποια χρόνια ντυθήκαμε σε ένα πάρτι των κουμπάρων μας. Μέρες ψάχναμε τι να ντυθούμε. Κάτι αστείο, έξυπνο και να το φτιάξουμε μόνοι μας. Ιδέες μου έδωσε πολλές μια συνάδελφος και τελικά αποφασίστηκε... λαγοί με πετραχήλια! Πήγαμε στο πάρτι, αλλά λίγοι κατάλαβαν, μιας και δεν είχαμε βρει αυτιά λαγού αλλά κουνελιού. Τα πετραχήλια τα φτιάξαμε μόνοι μας. Tο δικό μου ήταν κλασικό ενώ του καλού μου στα χρώματα της θεάς Barcelona! Ε, δικαιολογημένα μπερδεύτηκε ο κόσμος. 

Τέλος σε μια σχολική γιορτή είχα βάλει μια φούστα που έχω στολίσει με σπιτάκια και πολυκατοικίες και αυτιά γάτας και υποτίθεται ότι ήμουν κεραμιδόγατος. Πάλι λίγοι το κατάλαβαν. Για την ακρίβεια μόνο μία συνάδελφος... η κουμπάρα μου (τίποτα δεν είναι τυχαίο!). 

Κι ερχόμαστε επιτέλους στο σήμερα. Μετά την αρχική άρνηση και μετά από συζήτηση με την προαναφερθείσα κουμπάρα -και μέλλουσα νονά- καθώς και παραινέσεις του καλού μου ο κύβος ερρίφθη. Κι έτσι άρχισα να ψάχνω. Η μία γιαγιά ήθελε να την ντύσω  χαβανέζα (ήταν πολύ πετυχημένη η δική μου μεταμφίεση και μας έχει μείνει και η φούστα). Την άλλη δεν τη ρωτήσαμε, αλλά μπορώ να φανταστώ. Θα ήθελε κάτι σε λουλουδάκι, σε αστεράκι, σε ζουζουνάκι. 

Μετά από μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο σκέφτηκα να της φτιάξω μια στολή Χιονάτης. Το λέω στον καλό μου και μένει να με κοιτάζει αποσβολωμένος. Μου λέει και το εξής: "Όλα τα κοριτσάκια Χιονάτες και Σταχτομπούτες ντύνονται." Αυτό το βλέμμα και αυτό το σχόλιο ήταν το χαστούκι που χρειαζόμουν. Μα πώς μου ήρθε; Αφού δεν έβγαλε να μου βάλει και θερμόμετρο να δει αν είμαι καλά, ευχαριστημένη να είμαι και πάλι. 

Νέα αναζήτηση στο διαδίκτυο για ιδέες. Η τελική και αμετάκλητη απόφαση... σκιάχτρο. Κόντρα ρόλος! Η γιαγιά απογοητεύτηκε αρχικά (μα ήταν πολύ πετυχημένη η χαβανέζα λέμε!) αλλά όσο περνούσαν οι μέρες της καλοάρεσε η ιδέα. 

Ψωνίσαμε λοιπόν μια τζιν σαλοπέτα από γνωστό stockατζίδικο στα 11€, πουκάμισο από γνωστή αλυσίδα στα 9€ και τα υπόλοιπα τα ανέλαβα εγώ. Καπέλο από λινάτσα (ιδέα από εδώ), άχυρο, μπαλώματα,  σκούπα και έτοιμο το μικρό μας σκιάχτρο. 

Κι όσο κι αν κάποιοι λένε ότι έπρεπε να είναι λίγο πιο ροζ, πιο παραμυθένια εμείς είμαστε πολύ περήφανοι!

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Περί θρησκείας ο λόγος (και όχι μόνο)

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016, παραμονή του Δεκαπενταύγουστου...

Με την αγαπημένη μου ανιψιά βρεθήκαμε στη λειτουργία στο πιο όμορφο (από άποψη τοποθεσίας) εκκλησάκι  της Σαλαμίνας, την Παναγιά την Ελευθερώτρια. Πάρα πολύς ο κόσμος, πάρα πολλοί οι πιστοί. Μετά το τέλος της λειτουργίας ο πάτερ θέλησε να πει δυο λόγια. Ενθαρρυντικά... παρηγορητικά... στίχους Έλληνα ποιητή... Δε μου έμειναν πολλά, μόνο μια φράση στο τέλος της ομιλίας. Με σηκωμένο χέρι και σφιγμένη γροθιά είπε: "Με την πίστη μας θα τους διώξουμε!". Η δική μου απορία; Ποιους ακριβώς εννοεί; Κοίταξα τον καλό μου και με κοίταξε κι αυτός με το γνωστό βλέμμα του "Μη δίνεις σημασία!".

Η εξέλιξη ήταν ακόμα καλύτερη! Ακολούθησε αρτοκλασία. Εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να προσκυνήσουμε την εικόνα της Παναγίας και να μπούμε στο εκκλησάκι, μιας και το ενδιαφέρον των πιστών πλέον ήταν στραμμένο στους άρτους. Βγαίνοντας από την εκκλησία για να φύγουμε, η μαναρίτσα με ρώτησε αν θα πάρουμε τσουρεκάκι. Κοίταξα γύρω και η πρώτη μου αντίδραση ήταν... ΩΧ! Εστίες με αλαλιασμένους που σπρώχνονταν για να γεμίσουν τις σακούλες που κρατούσαν με κομμάτια άρτο, Ναι... ναι... σακούλες! Μάλλον για το πρωινό, το δεκατιανό και το απογευματινό της εβδομάδας. Πού να πάμε τώρα με το πεντάχρονο; 

Τελικά σε μια γωνιά του προαύλιου χώρου δυο κυρίες μοίραζαν φανουρόπιτα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, δε γνωρίζω ποια η σχέση του Άγιου με την εκκλησία αυτή, αλλά μου φάνηκε πιο ήσυχη η ουρά και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Συμβούλεψα την Ελευθερία να ευχηθεί στην κυρία και να περιμένει να της δώσει ένα κομματάκι. Έφτασε πάνω από το ταψί, ευχήθηκε "Βοήθειά σας! Και του χρόνου!" και άπλωσε το χέρι. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινε με απλωμένο το χέρι, εμένα μου φάνηκε αιώνας. Η "καλή" κυρία και η βοηθός της με τις χαρτοπετσέτες χαμογέλασαν στο χαριτωμένο κοριτσάκι, αλλά προτεραιότητα είχαν οι άλλες "καλές" κυρίες και κύριοι, με τα προαναφερθέντα σακουλάκια, που καβαλούσαν το πεντάχρονο και άρπαζαν κομμάτια φανουρόπιτας. Εγώ πιο πίσω να βλέπω τη μαναρίτσα με απλωμένο χέρι να κοιτάζει τα κομμάτια που έφευγαν αριστερά και δεξιά. Με τα πολλά γυρίζει, με κοιτάζει και μου λέει "Δε μου δώνει!" κι εγώ - η γνωστή κότα που δε θέλει να δημιουργήσει θέμα- της λέω "Δεν πειράζει γλυκιά μου, θα μας δώσει κάποια άλλη κυρία". Και το πεντάχρονο αρχίζει να κλαίει. Και η δική μου καρδιά σκίζεται. Πλησιάζουμε την παρέα μας και ο καλός μου βλέπει τη μαναρίτσα να κλαίει και εμένα με μαύρες πλερέζες. Εξηγώ τι συνέβη και φεύγει εκνευρισμένος, χώνεται στον όχλο και μετά από σπρωξίδι και αγκωνιές από παππούδες και γιαγιάδες -με τα προαναφερθέντα σακουλάκια- γυρίζει νικητής με το πολυπόθητο τσουρεκάκι. Το νήπιο παρηγορήθηκε, εγώ όμως όχι. 

Θύμωσα! Θύμωσα πολύ! Θύμωσα πάρα πολύ! Πρώτα απ' όλα με όλους αυτούς τους θρήσκους, αλλά κυρίως με τον εαυτό μου που δε βρήκα το θάρρος και το θράσος να προσβάλω αυτή την κυρία και να υπερασπιστώ το νήπιο. Αυτή η παθητική στάση μου για άλλη μια φορά με εκνεύρισε, όπως και την ημέρα των Φώτων που στη Μονή Παναγιάς Μαυριώτισσας στην Καστοριά περίμενα στην ουρά να πάρω αγιασμό και άφηνα όλες τις κυρίες με τις γούνες που με θράσος έμπαιναν μπροστά μου, μέχρι που τέλειωσε ο αγιασμός. Όπως στις δημόσιες υπηρεσίες, που όταν δεν έχει μηχάνημα με αριθμό προτεραιότητας, μπορεί να περιμένω με τις ώρες, γιατί κάτι "ανήμπορα" παππούδια με ικανότητα να εντοπίζουν από μακριά τον αδύναμο κρίκο χώνονται πάντα μπροστά από εμένα. Αυτή τη φορά όμως θύμωσα περισσότερο, γιατί δεν αδικήθηκα εγώ, αλλά η Ελευθερία, η πεντάχρονη ανιψιά μου. Και θα μου έλεγε κάποιος "Πολλή σημασία έδωσες, θα το ξεπεράσει!". Κι όμως...

Μετά από λίγες μέρες την πήρα στο σπίτι και φτιάξαμε μαζί φανουρόπιτα. Το απόγευμα πήγαμε στον Άγιο Φανούριο Δραπετσώνας να μας διαβάσει την πίτα ο παππούλης και μετά της είπα πως θα την μοιράσουμε στον κόσμο. Η αντίδραση της Ελευθερίας... "Αν έρθει κάποιο παιδάκι, ΔΕ θα του δώσουμε." Ε, μάλλον δεν το ξεπέρασε. Κάτσαμε λοιπόν να τα πούμε και ξεκαθαρίσαμε ότι πρώτα στα παιδάκια θα δώσουμε και μετά σε όλους τους άλλους και πως αυτό που έκανε στη Σαλαμίνα η κυρία εκείνη δεν ήταν σωστό. Εκείνη η θεούσα κυρία που πιθανότατα τώρα θα τα έχει βάλει με τον Φίλη. 

Και φτάνουμε στον πραγματικό λόγο αυτής της ανάρτησης.  Τον τελευταίο καιρό έχω βρεθεί σε πολλές και διαφορετικές παρέες και ξαφνικά προκύπτει το θέμα της προσευχής και της διδασκαλίας των θρησκευτικών στα σχολεία. Το συζητάνε ακόμα και στα πρωινάδικα magazino!!! Το περίεργο είναι ότι δεν πρόκειται αποκλειστικά για γονείς, αλλά και για ανθρώπους που δεν έχουν καμία επαφή με σχολεία, ούτε ως γονείς, ούτε ως μαθητές. Άλλοι είναι ανενημέρωτοι (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές) και έξαλλοι με τον υπουργό, που πήρε αυτή την φημολογούμενη απόφαση περί κατάργησης της πρωινής προσευχής στα σχολεία, και άλλοι ενημερωμένοι, αλλά έτοιμοι και μάχιμοι σε περίπτωση που παρθεί μια τέτοια απόφαση (για την οποία σημειωτέον υπάρχει προεδρικό διάταγμα και δεν μπορεί να αλλάξει από έναν υπουργό, αλλά είπαμε... ανενημέρωτοι).

Και ρωτάω... έχει τόση σημασία; 

Όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της προσευχής βάζουν (ή θα βάζουν) τα παιδιά τους να προσεύχονται και πριν το γεύμα ή το βράδυ πριν πάνε για ύπνο ή μόνο η πρωινή προσευχή στο σχολείο πιάνει; 

Όλοι αυτοί σηκώνονται (ή θα σηκώνονται) τα πρωινά της Κυριακής να πάνε τα πιτσιρίκια τους στην εκκλησία ή μόνο με την πρωινή προσευχή στο σχολείο γίνονται καλοί χριστιανοί; 

Όλοι αυτοί στέλνουν (ή θα στέλνουν) τα παιδιά τους στο Κατηχητικό ή με την πρωινή προσευχή και τη διδασκαλία των θρησκευτικών στο σχολείο θα εμβαθύνουν τα παιδιά τους στη χριστιανική πίστη; 

Και τέλος όλοι αυτοί μαθαίνουν (ή θα μάθουν) στα παιδιά τους να είναι σωστοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ και να σέβονται ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτου χρώματος, καταγωγής και θρησκείας, ή μόνο οι χριστιανοί Έλληνες είμαστε απόγονοι μιας ανώτερης γενιάς;

Αν τα κάνουν όλα αυτά, τότε ναι, σέβομαι την ανάγκη τους να προσεύχονται τα παιδιά τους το πρωί, έστω και στο σχολείο αφού δεν το κάνουν μόλις ξυπνήσουν. Άλλωστε και στο σχολείο που δουλεύω υπάρχουν άνθρωποι με πολύ έντονο το θρησκευτικό αίσθημα. 

Αν όμως το θέμα της προσευχής -όπως και η διδασκαλία και τα βιβλία της ιστορίας και των θρησκευτικών- είναι άλλη μια ευκαιρία να δείξουν ότι έχουν άποψη και δε θα ανεχθούν τις αποφάσεις του κάθε "τυχάρπαστου" υπουργού ή εκπαιδευτικού, τότε λυπάμαι, ΔΙΑΦΩΝΩ ΚΑΘΕΤΑ. 

Το τρίπτυχο Πατρίς - Θρησκεία -Οικογένεια είναι για μένα τρεις χωριστές και ανεξάρτητες έννοιες. 

Έτυχε να γεννηθώ από Έλληνες γονείς που είναι Χριστιανοί. Αν ήταν Σύριοι ή Τούρκοι και Μουσουλμάνοι ή Εβραίοι τότε το περιεχόμενο αυτής της ανάρτησης θα ήταν άλλο. Αγαπώ την πατρίδα μου, αλλά δεν είμαι υπέρ του εθνικισμού και δε θεωρώ ότι οι Έλληνες τα κάνουμε όλα σωστά. 

Έχω πίστη, αλλά δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, δεν ξέρω απέξω όλο το "Πιστεύω" και δεν αισθάνομαι άσχημα γι' αυτό (κι ας είμαι και δασκάλα), δε φιλάω το χέρι των ιερωμένων, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να το κάνω. Έχω όμως βαθύτατο σεβασμό για τη διαφορετική πίστη άλλων ανθρώπων και των εθίμων τους. Μου αρέσει να μιλάω μαζί τους και να ενημερώνομαι. 

Αγαπώ τη οικογένειά μου, αλλά αναγνωρίζω τα λάθη μας και τσακώνομαι συχνά μαζί τους. Ίσως και κάποιες φορές να είμαι περισσότερο επικριτική από όσο θα έπρεπε. 

Μια από τις απόψεις μου για την παιδεία λοιπόν είναι η εξής: Να μάθουμε στα παιδιά σημαντικές αξίες και να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη. Δε θα κερδίσουν κάτι αν μάθουν μονόπλευρα την ιστορία. Αντίθετα αν μελετήσουν πηγές από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα και να αποφύγουν λάθη του παρελθόντος, όποιος κι αν τα έκανε αυτά, Έλληνας ή μη. Η στείρα γνώση και η απομνημόνευση μόνο δεινά μπορούν να προκαλέσουν. 'Ετσι και στη θρησκεία. Σημαντικό είναι να γίνουν στα παιδιά βίωμα όλες αυτές οι όμορφες αξίες που διδάσκει ο χριστιανισμός και αυτό δεν επιτυγχάνεται με την απαγγελία καμίας προσευχής. Εξίσου σημαντικό είναι να ενημερωθούν αμερόληπτα για όλες τις θρησκείες, τις διαφορές και τις ομοιότητες μεταξύ τους.

Προφανώς όμως δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη. Κάποιοι γονείς -και τονίζω όχι όλοι- στο Ωραιόκαστρο επικαλέστηκαν λόγους υγιεινής, για να αποτρέψουν τη διδασκαλία προσφύγων στο σχολείο τους. Διδασκαλία που θα πραγματοποιούνταν μετά την λήξη του κανονικού προγράμματος. Και απείλησαν και με κατάληψη. Και ρωτώ... με ποιο δικαίωμα;;; Σήμερα διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην Athens Voice όσον αφορά στο νομικό πλαίσιο για τους πρόσφυγες, που πολύ θα ήθελα να το προωθήσω σε εκείνους τους γονείς. Και στους γονείς στη Φιλιππιάδα που χτες διάβασα ότι πρόσθεσαν στην επιστολή τους και "πολιτιστικούς και θρησκευτικούς λόγους". Αντί αυτοί οι άνθρωποι να αγωνιστούν και να απαιτήσουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των προσφυγόπουλων, ώστε να μην ανησυχούν για τις μεταδοτικές ασθένειες, και αντί να είναι χαρούμενοι που τα παιδιά τους θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν άλλα ήθη και έθιμα, θέλουν να απομονώσουν τους ξένους, τους διαφορετικούς. Πριν 12 χρόνια περίπου διάβασα το εκπληκτικό παιδικό βιβλίο "Ο Βάτραχος κι ο Ξένος". Δυστυχώς γεμίσαμε "πάπιες και γουρούνια" (χαρακτήρες του βιβλίου) σε αυτόν τον κόσμο και αυτό με ανησυχεί πραγματικά.

Τέλος πριν από χρόνια σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό γνώρισα έναν αλλόθρησκο -δεν έχει σημασία το θρησκευτικό του δόγμα- που είναι από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Άνθρωπος πολυταξιδεμένος, απαλλαγμένος από στερεότυπα και δεισιδαιμονίες. Μου έλεγε ότι έχει μελετήσει όλες τις θρησκείες και εντυπωσιάστηκε από όσα διδάσκει ο χριστιανισμός. Ο Χριστός μου είπε δίδαξε μόνο την αγάπη σε όλους τους ανθρώπους και όχι επιλεκτικά, δίδαξε την ελεημοσύνη σε όποιον την έχει ανάγκη, δίδαξε να αφήσουμε στην άκρη τα πάθη μας.  Και γι' αυτό "τον λατρεύει". Αισθάνθηκα τόσο μικρή μπροστά του! Ακόμα πιο μικρή αισθάνθηκα όταν μου είπε ότι σε λίγες μέρες έφευγε για εθελοντική εργασία. Θα βοηθούσε στην ανέγερση ενός σχολείου στην Τανζανία. Και δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε θα ήταν η τελευταία.  Μπορεί λοιπόν να μην είναι Χριστιανός, αλλά είναι σωστός άνθρωπος!

Εν κατακλείδι σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος τελικά για να μιλήσω για τη θρησκεία ούτε για την παιδεία στο σύνολό της, παρόλο που θα μπορούσα λόγω θέσης. Αφήνω τους υπόλοιπους, τους μη σχετικούς να το κάνουν για εμένα. Το μόνο μου μήνυμα είναι... ουσιαστική αγάπη!

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Ένα ολόκληρο καλοκαίρι σε μία μόνο ανάρτηση

Και να 'μαι πάλι εδώ! Μετά από πολύ καιρό, η αλήθεια να λέγεται. Απλά τα γεγονότα τρέχουν και αυτός ο χώρος μπήκε σε δεύτερη, τρίτη (και συνεχίζουμε...) μοίρα. 

Έφτασε το καλοκαίρι, ημερολογιακά πέρασε κι αυτό κι εμείς αναμένουμε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας. Είχα υποσχεθεί πως μέχρι να γίνει αυτή η αλλαγή, μέχρι δηλαδή να δούμε το νέο μέλος, να μην ασχοληθώ καθόλου, να μην προετοιμάσω τίποτα. Στο κάτω κάτω ως γνωστόν "Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει". 

Είναι όμως επίσης γνωστό ότι δεν είμαι και πολύ σταθερή στις αποφάσεις μου. Βέβαια σε αυτό συνετέλεσε και το τέλος της σχολικής χρονιάς. Με το που σταμάτησε το σχολείο, άρχισαν οι σκέψεις. Το έχω πει σε πολλούς ότι το καλοκαίρι για τους εκπαιδευτικούς είναι περίοδος περισυλλογής, εκτός αν είσαι από τους τυχερούς που ταξιδεύουν συνέχεια. Αν είσαι σαν εμένα, που οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι δουλεύουν, κάθεσαι και περιμένεις τις δύο εκείνες εβδομάδες διακοπών που ο καλός σου θα πάρει άδεια. Και τις υπόλοιπες μέρες πρέπει να βρεις κάτι να γεμίσεις το χρόνο σου.

Αρχικά λοιπόν, μην έχοντας κάτι συγκεκριμένο να κάνω, ξεκίνησα να κοιτάω το ταβάνι και να κάνω αρνητικές σκέψεις. Καταστροφολογία στο έπακρο. Ούτε βιβλίο βοήθησε, ούτε τίποτα. Αποφάσισα πως η μόνη διαφυγή μου ήταν οι δουλειές και οι χειροτεχνίες. Οι δουλειές βέβαια επιβαλλόταν να γίνονται με μέτρο και προσοχή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έβαψα όπως ήθελα το σαλόνι, δεν ανέβηκα στη σκάλα να καθαρίσω τα φωτιστικά και διάφορα άλλα που καλό θα ήταν να τα αποφύγω. Απ' την άλλη στις χειροτεχνίες δεν υπήρχε περιορισμός. Παρόλο λοιπόν που στην αρχή είπα ότι  δε θα φτιάξω τίποτα για τη νέα άφιξη, στην πορεία άλλα έκανα. 

Η πρώτη κίνηση ήταν αν αγοράσω βαμβακερό νήμα και να πλέξω ένα κουβερτάκι αγκαλιάς με πατρόν από το ravelry. Πολλές ήταν οι αντιρρήσεις γνωστών και φίλων για την επιλογή των χρωμάτων, αλλά σε εμένα και τον καλό μου άρεσαν πολύ. Και στο κάτω κάτω το τιρκουάζ δεν είναι "αγορίστικο", είναι για να μην μας πιάνει το μάτι.

Στη συνέχεια αγοράστηκε ύφασμα για πάνες (αυτά τα σεντονάκια που χρησιμοποιείς παντού) και σελτεδάκια, τα έκοψα και έφτιαξα ρέλια για να τα ρελιάσω. Απλά πράγματα! Σειρά είχαν οι σαλιάρες που ποτέ δεν είναι αρκετές. Πατρόν στο διαδίκτυο υπάρχουν εκατοντάδες. Βρήκα ένα που δε συγκράτησα από πού, έκοψα ύφασμα από αυτό που είχε περισσέψει από τα σελτεδάκια και ξεκίνησε η διακόσμηση. Τέλος έκοψα και έφτιαξα αρκετά πανάκια από αυτά που βάζουν στον ώμο όταν περιμένουν το μωρό να ρευτεί.

Ακολούθησε μια αλλαξιέρα, από αυτές που έχεις μέσα στην τσάντα και τη στρώνεις όταν χρειαστεί να αλλάξεις πάνα και δεν είσαι σπίτι. Πόλλες ιδέες και γι' αυτό στο διαδίκτυο, ειδικά στο Pinterest γίνεται ένας μικρός χαμός. Τελικά όμως αυτοσχεδίασα κι έφτιαξα κάτι πολύ απλό.

Αφού λοιπόν η μηχανή πήρε φωτιά, είδα αυτή την ανάρτηση από τη Βάλια του ftiaxto. Ενθουσιασμός! Εκείνη με τη σειρά της είχε πάρει την ιδέα από εδώ, και την τροποποίησε. Πήρα λοιπόν την ιδέα της Βάλιας και έβαλα κι εγώ τη δική μου πινελιά, για να φτιάξω μια φούστα διπλής όψης για την αδυναμία μου, τη μαναρίτσα μου, την ανιψιά μου, την Ελευθερία. Επειδή φοβήθηκα ότι στο ράψιμο όλο και κάτι θα κάνω λάθος και μπορεί να μην καταφέρω να πέφτει ακριβώς η μία φούστα πάνω από την άλλη και να φαίνεται λίγο το στρίφωμα, αποφάσισα να βάλω ενδιάμεσα και δύο φύλλα τούλι. Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ κοριτσίστικη φούστα ιδανική για στροφές και χορό! Έφτιαξα και δύο λουλούδια καρφίτσες από τα υφάσματα για να τα φοράει η μαναρίτσα πάνω σε λευκό μπλουζάκι. 

Τέλος με το ένα ύφασμα που μου άρεσε πολύ(!!!) είπα να φτιάξω και το πρώτο φόρεμα αυτής της ανήσυχης ύπαρξης που περιμένουμε μέσα στον επόμενο μήνα. Βρήκα οδηγίες και πατρόν για ένα εύκολο φορεματάκι εδώ και ξεκίνησα. Έπλεξα και παπούτσια που να ταιριάζουν και είμαστε έτοιμοι. Ελπίζω μόνο να παραταθεί ο καλός καιρός και τον Οκτώβρη, γιατί το outfit είναι καλοκαιρινό και άμα έχει πιάσει δροσιά, θα πάει άχρηστο. 

Το επόμενο project είναι η πάντα της κούνιας. Έχω δει στο διαδίκτυο μία που μου αρέσει υπερβολικά, αλλά επειδή κούνια δεν έχουμε πάρει και μάλλον δε θα πάρουμε από την αρχή αλλά μέσα στους πρώτους μήνες, έχω αναβάλει λίγο την υλοποίηση. Αν καταφέρω όμως και τη φτιάξω, θα ξεχειλίσω από περηφάνια! Αναμένεται...

Αυτά τα ολίγα είναι τα νέα του καλοκαιριού!

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Μια ευκαιρία για τον Παύλο

Ένα από τα blogs που παρακολουθώ είναι το KaPa...Me without you...tea without a biscuit.  Σε αυτό γράφουν η Κατερίνα και ο Πανταζής (ή αλλιώς οι KaPa)

Σήμερα διάβασα μια πολύ συγκινητική ανάρτηση από την Κατερίνα. Διάβασα επίσης ότι επιτρέπει την αναδήμοσίευσή της και θέλησα κι εγώ να την κοινοποιήσω εδώ.

Μακάρι σε λίγο καιρό να διαβάσουμε για το αίσιο τέλος αυτής της ιστορίας. 

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Frozen party το φθινόπωρο

Τι κάνεις όταν η τετράχρονη ανιψιά σου έχει γενέθλια το Σεπτέμβρη και θέλει το πάρτι της να έχει θέμα το βαρύ χειμώνα;Υπαίτιοι είναι η Έλσα, η Άννα και ο Όλαφ από το "Frozen"; Πολύ απλά... αρχίζεις μέσα Αυγούστου, υπό τους 36 βαθμούς Κελσίου, να ψάχνεις δροσιστικές ιδέες και εστιάζεις στη θετική πλευρά. Τουλάχιστον θα αποφύγουμε το τόσο αντιπαθητικό (για τα δικά μου γούστα) ροζ χρώμα. Γαλάζιο, λευκό και λίγο μωβ!

Η αλήθεια είναι ότι στο διαδίκτυο υπάρχει μια πολύ(!!!) μεγάλη ποικιλία για ιδέες διακόσμησης τόσο του χώρου όσο και για τα εδέσματα που θα κεράσεις τους καλεσμένους. Στη δική μας περίπτωση η δουλειά δεν ήταν και τόσο δύσκολη, καθώς οι γονείς της προτίμησαν να κάνουν το πάρτι σε παιδότοπο, που ανέλαβε και το φαγητό, και να παραγγείλουν τούρτα από ζαχαροπλαστείο. Άρα το μόνο που έμενε να απασχολήσει τη θεία (δηλαδή εμένα) ήταν η διακόσμηση ενός τραπεζιού που θα είχε πάνω τα κεράσματα και τα δωράκια που πήραν οι καλεσμένοι φεύγοντας.

Το κέρασμα αποφασίστηκε να είναι ένα ice cone cup cake (ελληνιστί: κεκάκι μέσα σε χωνάκι παγωτού). Κατέληξα σε αυτή την εύκολη συνταγή για τα κεκάκια, για να τα φτιάξουμε μαζί με την μικρή Ελευθερία. Η διαφορά είναι ότι τα ψήσαμε μέσα σε χωνάκια παγωτού. Για το γλάσο royal icing εμπιστευτήκαμε τον Άκη (δεν πιστεύω να αναρωτιέται κανείς ποιον Άκη) φτιάχνοντας αυτό. Ευτυχώς έκανα διάφορες δοκιμές πριν φτάσουμε στην ημέρα του πάρτι, γιατί αρχικά είχα μια ατυχία. Επίσης για να μην έχω άγχος με τα ωμά αυγά και τη σαλμονέλα, χρησιμοποίησα παστεριωμένο ασπράδι που πωλείται συσκευασμένο στα ψυγεία των μεγάλων super markets.

Όσον αφορά στη διακόσμηση, ψάχνοντας στο διαδίκτυο έβρισκα πολλά banners και ετικέτες. Τα περισσότερα όμως ήταν στα αγγλικά. Παίρνοντας λοιπόν ιδέες από εδώ, επιστράτευσα τον καλό μου και φτιάξαμε στο Photoshop αντίστοιχα στα ελληνικά και είναι τα παρακάτω (ελεύθερα να εκτυπωθούν από όποιον ενδιαφέρεται):

Χρόνια πολλά (banner)

Αλφάβητος

Ευχαριστήριες ετικέτες

Το τραπεζάκι μας λοιπόν ήταν έτσι και η Ελευθερία για άλλη μια φορά πέρασε πολύ όμορφα!

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Κρέμασε μια... κάρτα στον τοίχο

Εδώ και δυο μέρες ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και έχω μια ελαφριά θλίψη. Για να είμαστε ειλικρινείς βέβαια, δεν φταίει ο καιρός, αλλά το γεγονός ότι το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι σε λίγες μέρες κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του, τουτέστιν σχολείο. Πριν κάμποσο καιρό αλλιώς φανταζόμουν αυτές τις μέρες, αλλά ως γνωστόν όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος άλλος γελάει. Anyway!

Φέτος η σχολική χρονιά προβλέπεται διαφορετική. Μετά από πολλαααααά χρόνια επιτέλους αλλάζω τάξη. Απ΄ τη μια χαίρομαι για την αλλαγή απ' την άλλη έχω λίγο αγχωθεί, παρόλο που η τάξη θεωρείται πιο εύκολη. Έχω χάσει επαφή με τις μικρές τάξεις και σκέφτομαι ότι όλοι θα χρειαστούμε λίγο χρόνο να προσαρμοστούμε. Αγόρασα και κάτι λογοτεχνικά βιβλία για τα δευτεράκια μου. Απ' τη μια μου φαίνονταν τόσο απλοϊκά γραμμένα και εύκολα κι απ' την άλλη αναρωτιόμουν αν εκείνα θα μπορούν να τα διαβάσουν ή αν θα τους αρέσουν. 

Πιο πολύ το δεύτερο με απασχολεί, γιατί μπορεί οι συγγραφείς και οι εκδοτικοί οίκοι να έχουν μια εικόνα για τα παιδιά, αλλά δυστυχώς αυτά μεγαλώνουν πιο γρήγορα τώρα πια, έχουν άλλα ερεθίσματα και διαφορετικά ενδιαφέροντα. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πολλά από τα σημερινά παιδιά κάποια στιγμή μεγαλώνοντας θα συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδικά τους χρόνια κύλησαν αστραπιαία. Όλα πλέον γίνονται νωρίς. Από νωρίς μπαίνουν οι υπολογιστές στη ζωή τους -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- από νωρίς βλέπουν θεάματα που είναι κατάλληλα για μεγαλύτερες ηλικίες και γενικότερα διασκεδάζουν με τρόπο που δεν είναι ο πλέον κατάλληλος. Όποιος συναναστρέφεται με παιδιά διαπιστώνει ότι δεν έχουν καμία σχέση με εμάς όταν ήμασταν στην ηλικία τους. Και δεν τα συγκρίνω μόνο με εμάς. Υπάρχει διαφορά και με τα παιδιά που γνώρισα όταν ξεκίνησα να δουλεύω σχεδόν 15 χρόνια πριν.  

Η Αρλέτα το 1967 τραγουδούσε:

"Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά 

που κρατούνε στο χέρι τους 

σαν το μύλο το χάρτινο

τις ελπίδες μας.

Ένα φύλλο ή μια μέλισσα 

ένα τόπι ή μια βέργα

γίνονται αυτοκίνητα, χαρά, 

κόσμου ζωή.

Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν 

ο σταθμός και τα τρένα

που μπορούνε να φτάσουνε 

ως την άκρη της γης."

Το 2015 θα έγραφε ότι κρατούν στα χέρια τους κινητά ή tablets και έχουν ένα σωρό παιχνίδια που κι αυτά δεν τα ευχαριστιούνται ιδιαίτερα ή τα βαριούνται πολύ εύκολα. Τι να κάνουμε; Οι καιροί αλλάζουν!

Και στην πολύ συνηθισμένη ερώτηση "Τι κάνει το σχολείο γι' αυτό;" θα απαντήσω πως το σχολείο και οι δάσκαλοι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι τι κάνουν, ε; 

Αυτά λοιπόν απ' την πλευρά του δασκάλου. Και αφού πλατίασα με σκέψεις που δεν υπήρχαν καν στο μυαλό μου όταν πάτησα το κουμπάκι "Νέα ανάρτηση", αλλά βγήκαν αυθόρμητα καθώς έγραφα, ας πάμε στο θέμα της ανάρτησης αυτής: Κάρτες-καδράκια. 

Κάποιοι φίλοι μας έγιναν γονείς και βαπτίζουν τη μικρή τους μπέμπα. Το όνομα αυτής... Ιωάννα. 

Απ' την άλλη κάποιοι άλλοι βρίσκονται ένα βήμα πιο πίσω. Παντρεύτηκαν! Κι έκαναν κι ένα πάρτυ από το οποίο κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Οι μέρες ή μάλλον οι νύχτες που έβγαινα και έπινα και την επόμενη ήμουν μια χαρά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αφού δεν το αντέχω πλέον, τι το πίνω;

Και για τους μεν και για τους δε έφτιαξα καρτούλες-καδράκια που συνόδευσαν το δώρο τους και φαντάζομαι ότι θα μείνουν και σαν ενθύμια. Οι ευχές γράφτηκαν από την πίσω πλευρά.

Ας είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μικρά και μεγάλα! 

Το πατρόν για τις καρδιές από βελονάκι βρίσκεται εδώ. Τα υπόλοιπα είναι θέμα έμπνευσης.

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Μια κλειδοθήκη για το νησί

Πρόσφατα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο έφτασε ένα μήνυμα από το "in my closet", ένα  site που παρακολουθώ. Τίτλος της ανάρτησης: Η χειροτεχνία είναι το καλύτερο βάλσαμο. Τη στιγμή που το είδα είχα πραγματική ανάγκη από ένα βάλσαμο και άρχισα να διαβάζω. Όσο λοιπόν το έκανα, συνειδητοποιούσα πόσες αλήθειες ήταν κρυμμένες σε αυτές τις γραμμές.

Πραγματικά η χειροτεχνία είναι και για εμένα ένας τρόπος να απασχολώ το μυαλό μου και να μη σκέφτομαι καταστάσεις που με στενοχωρούν, που σκοτεινιάζουν το πρόσωπό μου και ισοπεδώνουν τη διάθεσή μου. 

Λίγο οι πολιτικές εξελίξεις, λίγο κάποια προσωπικά προβλήματα είχαν καταφέρει να μαυρίσουν τις μέρες μου. Έκλεισα λοιπόν το χαζοκούτι και άνοιξα τα κουτιά με τα διάφορα υλικά που μαζεύω κατά καιρούς.

Ευκαιρία να φτιάξω κάτι που να θυμίζει καλοκαίρι. Μια κλειδοθήκη, λίγο διαφορετική από αυτές που έχω φτιάξει στο παρελθόν (εδώ, εδώ κι εδώ). Θα βρει τη θέση που της ταιριάζει στο σπίτι της φίλης μου, της Μαρίας, στους Λειψούς, νησάκι στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, κοντά στην Πάτμο. Όποιος δεν το έχει ήδη επισκεφτεί -και πιθανότατα είναι πολλοί- ας το βάλει στο πρόγραμμα κάποια στιγμή, όταν όλοι θα μπορούμε να σχεδιάζουμε και πάλι τις διακοπές μας με ξενοιασιά.

Το αποτέλεσμα με έκανε να χαμογελάσω και να γεμίσω αυτοπεποίθηση. Το βάλσαμο έδρασε...

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!