Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Γούρια για το νέο έτος

Τις καλύτερες αλλαγές του χρόνου τις έχω κάνει μόνη με τον καλό μου πίνοντας κρασάκι, ακούγοντας μουσική και συζητώντας. Το αστείο είναι ότι οι περισσότεροι που με ρωτούσαν πώς πέρασα, μόλις τους έλεγα, με κοιτούσαν με ένα βλέμμα λύπησης και συμπόνοιας. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τις μέρες αυτές πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε όλοι μες στην τρελή χαρά, μες στην ενέργεια και πάντα με πολύ κόσμο. Εμένα προσωπικά οι γιορτές με αγχώνουν και με μελαγχολούν λίγο. 
 
Φέτος σχεδιάζαμε να κάνουμε και πάλι το ίδιο. Εμείς το κρασί μας και ο Εν Λευκώ να παίζει swing. Στην πορεία όμως άλλαξαν τα σχέδια και τελικά θα μαζευτούμε σπίτι γονείς και αδέρφια. Σκέφτηκα να ξεκινήσω την προετοιμασία με αυτό που με ευχαριστεί πιο πολύ. Μερικές κατασκευές. Γούρια από τσόχα έτσι ώστε φεύγοντας κάθε οικογένεια να πάρει μαζί και το δώρο της.
 
 

 
  
Ας ελπίσουμε ότι το 2014 θα είναι καλύτερο από το 2013 για όλο τον κόσμο. Να έχουμε υγεία, χαρά και ευτυχία. Ε, δε θα έλεγα όχι και σε περισσότερο χρήμα, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες.
 
Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!
 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Ανακύκλωση τώρα

Η ανακύκλωση είναι μια συνήθεια που τα τελευταία χρόνια υιοθετούν αρκετοί  Έλληνες. Ας ελπίσουμε ότι η προσπάθεια θα συνεχιστεί και πως θα γίνουν γνωστοί και άλλοι τρόποι επεξεργασίας και εκμετάλλευσης των απορριμάτων μας, όπως για παράδειγμα η κομποστοποίηση, ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή και η Ελλάδα να ανταγωνιστεί άλλες χώρες όσον αφορά στη διαχείριση απορριμάτων.

Υπάρχουν βέβαια υλικά που οι λάτρεις των κατασκευών, όπως εγώ, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε με διαφορετικό τρόπο.

Εδώ και καιρό στον πάγκο της κουζίνας μου περιφέρονταν καπάκια από γυάλινα βάζα τα οποία ήταν πλέον ακατάλληλα να χρησιμοποιηθούν. Η αλήθεια είναι ότι τα κρατούσα μόνο και μόνο για να πάω να προμηθευτώ νέα ίδιου μεγέθους. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Είτε επειδή όταν ανέβαινα στο κέντρο ξεχνούσα να τα πάρω μαζί, είτε επειδή όταν τα έπαιρνα μαζί ξεμυαλιζόμουν στη γύρω περιοχή (βόλτα στο Μοναστηράκι,  καφέ στο Θησείο κ.λ.π.) και δεν προλάβαινα τελικά να πάω στο κατάστημα που τα αγοράζω.

Όταν λοιπόν πήρα την απόφαση ότι δεν πρόκειται ποτέ να το καταφέρω και θα πάω να ψωνίσω ως συνήθως στα τυφλά, μου ήρθε η ιδέα. Να φτιάξω κάτι με αυτά.

Ακολούθησε καταιγισμός ιδεών. Οι επικρατέστερες ήταν τα μαγνητάκια για το ψυγείο και φυσικά τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Επηρεασμένη από το κλίμα των ημερών και τις βιτρίνες των μαγαζιών που δειλά δειλά στολίζονταν αποφάσισα να φτιάξω τα στολίδια.

Τα υλικά απλά:
- τα χαλασμένα καπάκια
- αγαπημένες φωτογραφίες από τα παιδικά μας χρόνια
- ακρυλικά χρώματα
- κόλλα, ψαλίδι, κορδέλα κ.λ.π.
 
Με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση...


ξεκίνησε η δημιουργία. Ο πάγκος εργασίας ήταν κάπως έτσι:

 
 
Μετά από πολλές μέρες και άλλες τόσες αναβολές τα στολίδια ολοκληρώθηκαν και μπήκαν επιτέλους στο δέντρο μας:
 
 
 
 
 
Μπορεί να αργήσαμε να στολίσουμε φέτος, το αποτέλεσμα όμως μας ικανοποίησε ιδιαίτερα.
 
Ευτυχισμένες γιορτές σε όλους!
 
Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!
 
 



 

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

"Κουκουβάγιες στο δέντρο της αγάπης"

 
Η φίλη μου, η Δήμητρα, μια δεσποινίς ετών 11, διοργανώνει με τους συμμαθητές της ένα bazaar στο σχολείο τους. Σκοπός είναι να μαζέψουν χρήματα, ώστε να αγοράσουν χρώματα και να βάψουν την τάξη τους. Τα είδη προς πώληση είναι χριστουγεννιάτικες δημιουργίες από τα χεράκια των παιδιών και των μαμάδων. Είπα κι εγώ να συνεισφέρω με το γνωστό τρόπο και τους έφτιαξα μερικά μπρελόκ.
Τα περισσότερα είναι κουκουβάγιες που είναι και οι αγαπημένες μου.

 
 
 Υπάρχουν και μερικές καρδιές για τους πιο ρομαντικούς!

 
Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!
 

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Ημερολόγιο

Σήμερα ξύπνησα με πολύ καλή διάθεση, παρόλο που είναι ένα συννεφιασμένο κυριακάτικο πρωινό. 'Εψαχνα λοιπόν τραγουδάκια με Κυριακή μέσα.

Δεν ήθελα να βάλω το αναμενόμενο - Συννεφιασμένη Κυριακή - γιατί μου φάνηκε στενάχωρο (πού να ήξερα τότε πού θα καταλήξω).

Μετά από την ακρόαση πολλών, άλλων συμπαθητικών και άλλων αδιάφορων, κατέληξα σε κάτι εντελώς άσχετο.

Ο Θηβαίος είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Θεωρώ ότι η φωνή του είναι μαγική, σε ταξιδεύει. Όσες φορές τον έχω δει ζωντανά έχω εντυπωσιαστεί. Τόση ενέργεια! Τόση αγάπη σε αυτό που κάνει!
 
Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι κι αυτό από τα αγαπημένα μου. Ε, δεν το λες και πολύ εύθυμο.
 
Απολαύστε το παρόλα αυτά!
 
Να περάσετε μια όμορφη συννεφιασμένη Κυριακή και να μη μοιάζει με την καρδιά σας! (Τσιτσάνης speaking)

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Στου γυαλού τα βοτσαλάκια

Τον τελευταίο καιρό περνάω πολύ χρόνο με τη μικρή μου ανιψιά, την Ελευθερία. Ανάμεσα σε όλα αυτά που κάνουμε τραγουδάμε κιόλας. Το αγαπημένο μας τραγούδι είναι "Τα καβουράκια". Κάνουμε και γκριμάτσες με τα καβουράκια που κλαίνε και τον κάβουρα που τραβάει τα μαλλιά του. Ψάξαμε και φωτογραφίες να δούμε πώς είναι ο απατημένος κάβουρας.
Και ξαφνικά σε ένα από τα αγαπημένα μου sites βρήκα πατρόν για καβούρι από βελονάκι. Εννοείται ότι το έφτιαξα.

Πήγαμε και στα βοτσαλάκια για φωτογράφιση.



"Πάει ο κάβουρας το βράδυ
βρίσκει το τσαρδί ρημάδι,
ψάχνει για τη φαμελιά του
και τραβάει τα μαλλιά του"

Ας το ακούσουμε από επαγγελματίες...


Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Αποστολή πακέτου... Χαλκίδα

Σεπτέμβρης του 1996...
Ναυαρίνου 13Α...
Ημέρα εγγραφών...
Μπαίνω για πρώτη φορά στο αμφιθέατρο και καθώς δεν είμαι και ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο κάθομαι στις τελευταίες σειρές, μακριά από τους υπόλοιπους φοιτητές. Ένας κύριος ξεκινά να μας δίνει οδηγίες, για να συμπληρώσουμε τα έγγραφα. 
Κάποιος με σκουντάει και ακούω μια φωνή. Μια κοπέλα, που είχε καθυστερήσει λίγο, με ρωτάει αν έχασε κάτι σημαντικό. Της απαντάω αρνητικά και γυρίζω στη δουλειά μου. 
Μετά από δευτερόλεπτα με ξανασκουντάει και με ρωτάει αν έχω δεύτερο στυλό. "Μα καλά... ήρθε να γραφτεί στο πανεπιστήμιο και δεν έφερε ούτε στυλό;" σκέφτομαι από μέσα μου. Της δίνω το στυλό. 
Μετά από δευτερόλεπτα με ξανασκουντάει. "Μα τι θέλει επιτέλους;" αναρωτιέμαι. 
Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι τι ήθελε τότε. Υποσυνείδητα όμως ήθελε να γίνει κομμάτι της ζωής μου. Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, μα κατά καιρούς με τόσα πολλά κοινά.  Έτυχε να ζούμε κοντά, έτυχε τα επίθετά μας να είναι κοντά στους καταλόγους και έτσι περάσαμε όλα τα φοιτητικά μας χρόνια μαζί. Και όχι μόνο τα φοιτητικά...
Πριν κάποια χρόνια έκανε έναν πολιτικό γάμο και ήμουν μάρτυρας, άρα κατά κάποιο τρόπο "κουμπαριάσαμε".
Τώρα πια ζει στη Χαλκίδα, που μπορεί να λένε κάποιοι ότι είναι μισή ώρα δρόμος, αλλά δεν είναι. Κάτι η απόσταση, κάτι οι συνθήκες της ζωής δεν τη βλέπω τόσο συχνά όσο παλιά. Ακόμα και τη μικρή της πιτσιρίκα δεν την έχω ζήσει τόσο όσο τα παιδιά των άλλων φίλων μου.
Μετά την τελευταία δημιουργία λοιπόν και τον ενθουσιασμό για το αποτέλεσμα, έψαχνα αφορμή για να κάνω κάτι παρόμοιο. Και τότε σκέφτηκα ότι για αυτή τη μικρούλα Χαλκιδαία φίλη μου δεν έχω φτιάξει κάτι. Αποστολή λοιπόν ήταν να φτιάξω ένα καδράκι για τη Βικτώρια. Και το έφτιαξα...




...
Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Για το δωμάτιο του μικρού Νικόλα

"I 'm so excited and I just can't hide it.
Ο λόγος του ενθουσιασμού; 
Πρώτον:  η γνωριμία μου με ένα μόλις 48 ημερών πιτσιρίκι. 
Δεύτερον: η ολοκλήρωση της δημιουργίας που θα σας παρουσιάσω σήμερα. 
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Η Βαρβάρα (κατά κόσμον Barbie) είναι μια κοπέλα που γνώρισα τα τελευταία χρόνια. Η ζωή της άλλαξε ριζικά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα... η γνωριμία με τον έρωτα της ζωής της, ο γάμος, η γέννηση ενός μικρού μορφονιού.
Για αυτόν το μορφονιό λοιπόν, που θα πάρει το όνομα Νικόλας του χρόνου, έφτιαξα κατιτίς για το δωμάτιό του. 
Η αρχή έγινε με μία κορνίζα, που έχει βάθος, από το γνωστό σουηδικό πολυκατάστημα. Μετά χρειάστηκε λίγη φαντασία και κάμποση δουλειά. Ιδού το αποτέλεσμα...


 Και ιδού κάποιες λεπτομέρειες...

Winnie the pooh
Γράμματα από τσόχα
Δέντρο από τσόχα και φύλλο μετάλλου
Και επειδή είμαι τόσο ενθουσιασμένη από το αποτέλεσμα, όπως δήλωσα εξαρχής τραγουδώντας το, δείτε το ολόκληρο και άλλη μία φορά.


Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Η συμμετοχή μου στο bazaar του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού

Η Fanta σε συνεργασία με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό προχωρά στη στήριξη της δράσης του Οργανισμού για τις μονογονεϊκές οικογένειες. Μέσω της πρωτοβουλίας της Fanta, συνολικά περίπου 400 οικογένειες σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και Πάτρα θα λάβουν οικονομική ενίσχυση για τρεις (3) μήνες σε μορφή δωροεπιταγών, για αγορές ειδών πρώτης ανάγκης από συνεργαζόμενα supermarket.
Στo πλαίσιo της καμπάνιας της Fanta με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό για την υποστήριξη μονογονεϊκών οικογενειών στην Ελλάδα, η ομάδα του Ftiaxto.gr συγκέντρωσε χειροποίητες δημιουργίες για το ετήσιο bazaar του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, συμβάλλοντας έτσι στην υποστήριξη των αναγκών λειτουργίας του οργανισμού.  
Σε αυτή την προσπάθεια συνέβαλα κι εγώ με τον τρόπο μου φτιάχνοντας με το βελονάκι μου παπουτσάκια για νεογέννητο.

Μπορείτε να δείτε όλες τις χειροποίητες δημιουργίες που συγκεντρώθηκαν για το bazaar εδώ.
Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!!!

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Μια ωραία πεταλούδα

Πολλές φορές σε μαγαζιά με είδη κεραμικής τέχνης, βλέπω διακοσμητικά που δε μου είναι αδιάφορα. Σε ένα τέτοιο μαγαζί είδα πέρσι ωραίες πεταλούδες και σκέφτηκα να το επιχειρήσω. 
Δε θα πω ότι η πεταλούδα μου έγινε ίδια με εκείνες. Δε θα πω επίσης ότι έγινε καλύτερη από εκείνες.
Απλά θα πω ότι είναι μια φιλότιμη πρώτη προσπάθεια.


Όσον αφορά στα χρώματα, μπορεί να εκπλαγείτε όσοι με ξέρετε προσωπικά. Η απάντηση είναι προφανής. Δεν την έφτιαξα για εμένα. Είναι για τη φίλη μου, τη Μαρία, που είναι λάτρης του ροζ και των πιο "κοριτσίστικων" χρωμάτων .





Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε και...
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Ημέρα της μητέρας

Όλες αυτές οι επέτειοι τύπου "Γιορτή της μητέρας" και "Αγίου Βαλεντίνου" μου φαίνονται λίγο χαζές. Της μαμάς μου όμως δεν της φαίνονται και γι' αυτό φρόντισα να πάρω τηλέφωνο να της ευχηθώ και να της ετοιμάσω και κάτι, γιατί διαφορετικά θα είχε παράπονο. 

Τα φετινά δωράκια των μαμάδων μας
Έκανα και μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και βρήκα τα εξής:

Η ημέρα της Μητέρας εγκαθιδρύθηκε τον 20ό αιώνα από το αγγλικό και το αμερικανικό κίνημα των γυναικών

Ειδικότερα η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865 ένα κίνημα με το όνομα Mothers Frienships Day και συναντήσεις με το όνομα Mothers Day Meetings, κατά τις οποίες οι μητέρες αντάλλασσαν απόψεις και εμπειρίες.  

Το 1870 η Julia Ward Howe διοργάνωσε μια εκδήλωση φιλειρηνικής συγκέντρωσης μητερών με το σλόγκαν peace and motherhood με σκοπό τα παιδιά να μη στέλνονται στον πόλεμο. 

Οι αγώνες της ευοδώθηκαν στις 9 Μαΐου του 1914, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Γουίντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. 

Έκτοτε, πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρας της μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.    

Ωστόσο οφείλουμε να αναφέρουμε ότι στην αρχαιότητα υπήρχε η γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα αντικαταστάθηκε από τη Ρέα, τη σύζυγο του Κρόνου, μητέρα του Δία και όλων των ολύμπιων θεών, που ήταν θεά της γονικότητας.

Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία η γιορτή της μητέρας ήταν αφιερωμένη στη θεά Κυβέλη και γιορταζόταν κάθε Μάρτιο. 

Στη συνέχεια συναντάμε τη Γιορτή της μητέρας στη Μεγάλη Βρετανία τον 17ο αιώνα ως Mothering  Sunday. Αυτή η ημέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής προς τιμή της Παναγίας και όλων των μητερών της Αγγλίας. Κατά τη διάρκεια της ημέρας οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν μία μέρα άδεια, για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις μητέρες τους. 

Στην Ελλάδα η γιορτή της μητέρας εορτάστηκε για πρώτη  φορά στις 2 Φεβρουαρίου ρου 1929 και συνδυάστηκε με τη χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής. Στη δεκαετία του 1960η γιορτή μεταφέρθηκε από το Φεβρουάριο στη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου
(πληροφορίες από το lcitynews.blogspot.gr)

Όπως και να έχει αν αγαπάει κάποιος τη μητέρα του, το κάνει καθημερινά. Μπορεί να μην το δείχνουμε όλοι καθημερινά, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να το προσπαθήσουμε. Να περνάμε χρόνο μαζί τους, να ακούμε με υπομονή την γκρίνια και τα παράπονά τους και να λέμε όλα όσα θα θέλαμε.

Πρόσφατα συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη. Αν αναβάλλουμε διαρκώς όλα όσα θέλουμε να κάνουμε με τους δικούς μας ανθρώπους, μπορεί τελικά να μην έχουμε ποτέ αυτή την ευκαιρία. Και μετά θα μετανιώνουμε για μια ζωή...
Όσο χαζή και εμπορική λοιπόν μπορεί να μου φαίνεται αυτή η γιορτή εύχομαι...
Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες!

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Το κάψιμο του Ιούδα

 


Αφορμή για αυτή την ανάρτηση είναι η πρώτη μου επαφή με ένα πασχαλινό έθιμο. Το είχα ακουστά, αλλά ποτέ δεν είχε τύχει να το παρακολουθήσω. Για όλα λοιπόν υπάρχει η πρώτη φορά. Φέτος πηγαίνοντας στο μαγευτικό νησί του Αργοσαρωνικού, τη Σαλαμίνα, είδα στο Μούλκι να καίνε τον Ιούδα έξω από την εκκλησία. Τότε ήταν που άρχισε ο καταιγισμός αποριών. 
Πότε ξεκίνησε αυτό το έθιμο;
Από ποιους;
Γιατί γίνεται;
Και το πιο σημαντικό:
Ο Χριστός δε δίδασκε τη συγχώρεση και την αγάπη προς τους άλλους, καλούς ή κακούς; Τον Ιούδα λοιπόν γιατί τον τιμωρούν κάποιοι κάθε χρόνο;

Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα άρθρα. Ένα από αυτά, που διάβασα στην Καθημερινή, σας το μεταφέρω αυτούσιο...

Το κάψιμο του Ιούδα



Του Παντελή Μπουκάλα


Από τα μεγαλοβδομαδιάτικα έθιμα, εκείνα που δείχνουν πως άντεξαν περισσότερο στον χρόνο και στην αλλαγή συνηθειών και αντιλήψεων είναι τα αναστάσιμα· ίσως επειδή, εκτός από ευχάριστα, είναι και θορυβωδέστερα, και μάθαμε πια να συνδυάζουμε την τέρψη με τα πολλά ντεσιμπέλ. Είπα ότι δείχνουν ανθεκτικότερα επειδή δεν είναι εξακριβωμένο πόσα διατηρήθηκαν χωρίς ουσιώδεις αβαρίες και χρονικά κενά και πόσα ξεφύτρωσαν εσχάτως σε έδαφος καλλιεργημένο από φολκλορικές «αναβιωτικές» διαθέσεις ή και τουριστικές ορέξεις.
Τέτοια μέρα, λοιπόν, σε άλλους καιρούς, προτηλεοπτικούς, και σε άλλους τόπους, εξωαστικούς (όταν η πρωτεύουσα ήταν πιο μακριά κι από την Αυστραλία), τα παιδιά καίγαμε τον Ιούδα, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από άλλα παιδιά που εν τω μεταξύ είχαν γίνει γονείς μας. Η εμπλοκή των ενηλίκων στο τελετουργικό ήταν μικρή κι απόμακρη. Μαζεύμαμε ξύλα κι άχυρα, ντύναμε ανθρωπόμορφο σκιάχτρο έναν κορμό και τον λαμπαδιάζαμε σε κάποια απόσταση από την εκκλησία, να μην ενοχλούμε με τις θριαμβικές κραυγές και τα αναθέματά μας. Πολλά δεν ξέραμε, αλλά τα έθιμα δεν τα διαιωνίζει η γνώση· χρόνο το χρόνο γίνονται ρουτίνα, φόρμα, κέλυφος. Αυτό που ξέραμε ήταν πως ο Ιούδας πρόδωσε τον Χριστούλη. Στους Ρωμαίους ή στους Εβραίους; Τέτοιες λεπτομέρειες μας διέφευγαν, άλλωστε τότε δεν κυκλοφορούσε ο Αστερίξ, ώστε κάτι να μυριστούμε για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Για τους Εβραίους, πάντως, κάτι ξέραμε. Είτε από τα παραμύθια που μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας, που τα είχαν μάθει από τις δικές τους γιαγιάδες, όπου ο Εβραίος ήταν πάντα κακόψυχος και τσιφούτης, είτε, όσοι εκκλησιαζόμασταν τακτικά, από τα Ευαγγέλια και κυρίως από τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής, με τις αρές για το «μιαιφόνον έθνος, τον αλαζόνα Ισραήλ». Τι εστί μιαιφόνον δεν ξέραμε, όμως τις λέξεις δεν τις καταλαβαίνεις από τα λεξικά· νιώθεις τη σημασία τους από τον τρόπο που τις πετάει ο χρήστης τους και από την οσμή τους ακόμα.
Τη λέξη αντισημιτισμός τη μάθαμε αργότερα. Μαθαίνοντας επίσης ότι υπήρξαμε, άθελά μας, φορείς και μεταβιβαστές του. Πόσος αντισημιτισμός ή αντιεβραϊσμός υπάρχει στο κάψιμο του Ιούδα; Οσος υπάρχει πάντοτε στην ελληνική κοινωνία, σαν αυτονόητος, σαν μια αέναα κληροδοτούμενη φυσική κατάσταση, ή όσος υπάρχει γενικά στον χριστιανισμό κάθε δόγματος. Δεν ξέρω πόσο ισχύει η υπόθεση ότι μία από τις αιτίες της αντιπάθειας είναι η άρνησή μας να δεχτούμε ότι μπορεί να υπάρχει κι άλλος περιούσιος λαός πλην ημών, πάντως και τα παραμύθια μας και πολλές παροιμίες και δημοτικά τραγούδια αναπαριστάνουν έναν Εβραίο που, εκτός από τον θάνατο του Χριστού, τον βαραίνουν μύρια όσα ηθικού ή κοινωνικού τύπου αμαρτήματα. Δεν φύτρωσαν, άλλωστε, στο κενό τρία κόμματα της τωρινής πολιτικής σκηνής (Χ.Α., ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ) που αθροιστικά αγγίζουν το 20% κι έχουν ευαγγέλιο τον οξύτατο αντισημιτισμό, μεταμφιεσμένο σε αντισιωνισμό. Αλλά κι αύριο μέρα είναι.

Διάβασα και αλλού ότι καίμε τον κακό Οβριό. Κάπου αλλού ότι πρόκειται για παγανιστικό έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα και τις τελετές της διονυσιακής λατρείας.

Όπως και να έχει εγώ κατέληξα. Είναι ένα από τα έθιμα που δε συμπαθώ. Είναι μακάβριο, κρύβει μίσος και βία. Άλλωστε στη συγχώρεση κρύβεται η λύτρωση...  

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Λαμπάδες για αγαπημένα πρόσωπα

Η χαρά της δημιουργίας καλά κρατεί.
Για το λόγο αυτό έφτιαξα μερικές λαμπάδες για αγαπημένα πρόσωπα, όλοι ενήλικες. Όπως και να το κάνουμε και οι ενήλικες θέλουμε τη λαμπάδα μας.








Τα διακοσμητικά μπορούν να γίνουν μετά καρφίτσες, μαγνητάκια για το ψυγείο, στόλισμα για την κουρτίνα ή ό,τι άλλο φανταστείτε.

Δε θα πω ποια είναι η αγαπημένη μου. Σας αφήνω να το μαντέψετε. 
Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Καρφίτσα κουκουβάγια

Ο Άγγελος δεν είναι το μοναδικό βαφτιστήρι μας. Ο καλός μου έχει βαφτίσει κι ένα κοριτσάκι στην Κρήτη, τη Μαριχρύσα. Είναι ο ένας από τους δύο νονούς της. Δυστυχώς λόγω απόστασης τη Μαριχρύσα δεν τη βλέπουμε συχνά και το έχουμε μεγάλο βάρος. Το δεσμό του νονού-βαφτιστηριού τον έχουμε κάπως διαφορετικά στο μυαλό μας και με τη Μαριχρύσα δεν είμαστε οι νονοί που θα θέλαμε. Τα δέματα με τα δώρα δεν αναπληρώνουν την απουσία μας και αυτό είναι κάτι που το ξέραμε απ' την αρχή. Ευτυχώς για εκείνη ο άλλος νονός είναι στην Κρήτη και τον βλέπει συχνά. 
Η λαμπάδα της Μαριχρύσας πάει μία χρονιά στον ένα νονό, μία στον άλλο. Φέτος δεν είναι η σειρά μας για λαμπάδα. Θα της στείλουμε όμως το κατιτίς μας μαζί με την αγάπη μας. 
Ανάμεσα σε αυτά που θα λάβει είναι και κάτι ρουχαλάκια. Απλό, λιτό και μοντέρνο σετάκι τζιν φούστας και μπλούζας. Μήπως όμως ήταν πολύ απλό για τη μικρή Κρητικοπούλα; Μάλλον. Η λύση βρέθηκε στις τσόχινες δημιουργίες μου. Μια πολύχρωμη κουκουβάγια ήρθε και κάθισε πάνω στη φούστα και της έδωσε μια πινελιά χρώματος.



 Σίγουρα δεν είναι μεταποίηση - μεταμόρφωση, αλλά προσθήκη ενός μικρού στολιδιού που δίνει μια ανοιξιάτικη νότα. 
Μέχρι την επόμενη ανάρτηση.... καλά να περνάτε!!!

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Άγρια λαμπάδα για το άγριο βαφτιστήρι μου


Για τον Άγγελο σας έχω ήδη μιλήσει εδώ. Είναι μια φάτσα που, όταν στραβώνει, έχει πολύ χάζι.
Όταν ξεκίνησα να σκέφτομαι τι λαμπάδα θα πάρω φέτος, το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν ήθελα να του πάρω μία από τις διαφημιζόμενες. Και ακριβές και κακόγουστες και συνήθως με παιχνίδια που θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχουν απαγορευτεί, ιδίως αυτές που απευθύνονται σε αγόρια. Άσε που όταν φεύγει το κουτί-υπερπαραγωγή μένει ένα ξερό και άχαρο κερί.
Πέρσι που μπήκα στη διαδικασία να πάρω "λαμπάδα κονσέρβα", παιδεύτηκα πολύ να βρω κάποια, που τουλάχιστον να μην προσβάλλει τη δική μου αισθητική. Τελικά το πιο ανώδυνο για εμένα ήταν μια λαμπάδα με ένα πατίνι του Κεραυνού από το Cars. 
Θα πείτε βέβαια πως στα παιδιά αυτές αρέσουν. Θέλω να πιστεύω ότι κατά βάθος δεν ισχύει αυτό. Στα παιδιά η πλύση εγκεφάλου επιτυγχάνεται με πολύ μεγάλη επιτυχία και η τηλεόραση είναι το πιο δυνατό μέσο για κάτι τέτοιο. Φέτος λοιπόν θα προσπαθήσω να του αλλάξω γνώμη.
Αποστολή ήταν να σκεφτώ μια λαμπάδα που θα αρέσει σε βαφτιστήρι αλλά και νονά. Τη λύση μου την έδωσαν οι μαθητές μου. Μου είπαν ότι κυκλοφόρησε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι "Angry birds" και ότι έχει πολλή πλάκα. Στην ουσία φτιάχνεις μια κατασκευή, βάζεις μέσα τα γνωστά ύπουλα γουρούνια (που έχουν γίνει πράσινα από το κακό τους) και στο τέλος με μια σφεντόνα εκτοξεύεις τα πτηνά σου και διαλύεις ό,τι έχεις φτιάξει. Και μετά πάλι απ' την αρχή.
Τότε μου ήρθε η "φλασιά". Να πάρω το επιτραπέζιο, για να μην παραπονιέται και ο πιτσιρίκος μου ότι δεν έχει παιχνίδι, και να φτιάξω τη λαμπάδα μόνη μου. Και το έκανα...
Τα angry birds είναι και αυτά δημοφιλή στα παιδιά, αλλά απ' την άλλη δεν είναι ανθρωπόμορφα τέρατα με όπλα και υπεράνθρωπες δυνάμεις. Υπολογίζεις γωνία εκτόξευσης και βουρ...
Οι φιγούρες είναι από τσόχα. Το αρχικό σχέδιο ήταν να βάλω όλα τα πουλιά και τα γουρούνια. Θα έπρεπε όμως να πάρω λαμπάδα βάφτισης για να χωρέσουν. Αρκέστηκα λοιπόν στα δύο πιο δημοφιλή.



Έχω τόση αγωνία αν θα του αρέσει!