Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

Περί θρησκείας ο λόγος (και όχι μόνο)

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016, παραμονή του Δεκαπενταύγουστου...

Με την αγαπημένη μου ανιψιά βρεθήκαμε στη λειτουργία στο πιο όμορφο (από άποψη τοποθεσίας) εκκλησάκι  της Σαλαμίνας, την Παναγιά την Ελευθερώτρια. Πάρα πολύς ο κόσμος, πάρα πολλοί οι πιστοί. Μετά το τέλος της λειτουργίας ο πάτερ θέλησε να πει δυο λόγια. Ενθαρρυντικά... παρηγορητικά... στίχους Έλληνα ποιητή... Δε μου έμειναν πολλά, μόνο μια φράση στο τέλος της ομιλίας. Με σηκωμένο χέρι και σφιγμένη γροθιά είπε: "Με την πίστη μας θα τους διώξουμε!". Η δική μου απορία; Ποιους ακριβώς εννοεί; Κοίταξα τον καλό μου και με κοίταξε κι αυτός με το γνωστό βλέμμα του "Μη δίνεις σημασία!".

Η εξέλιξη ήταν ακόμα καλύτερη! Ακολούθησε αρτοκλασία. Εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να προσκυνήσουμε την εικόνα της Παναγίας και να μπούμε στο εκκλησάκι, μιας και το ενδιαφέρον των πιστών πλέον ήταν στραμμένο στους άρτους. Βγαίνοντας από την εκκλησία για να φύγουμε, η μαναρίτσα με ρώτησε αν θα πάρουμε τσουρεκάκι. Κοίταξα γύρω και η πρώτη μου αντίδραση ήταν... ΩΧ! Εστίες με αλαλιασμένους που σπρώχνονταν για να γεμίσουν τις σακούλες που κρατούσαν με κομμάτια άρτο, Ναι... ναι... σακούλες! Μάλλον για το πρωινό, το δεκατιανό και το απογευματινό της εβδομάδας. Πού να πάμε τώρα με το πεντάχρονο; 

Τελικά σε μια γωνιά του προαύλιου χώρου δυο κυρίες μοίραζαν φανουρόπιτα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, δε γνωρίζω ποια η σχέση του Άγιου με την εκκλησία αυτή, αλλά μου φάνηκε πιο ήσυχη η ουρά και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Συμβούλεψα την Ελευθερία να ευχηθεί στην κυρία και να περιμένει να της δώσει ένα κομματάκι. Έφτασε πάνω από το ταψί, ευχήθηκε "Βοήθειά σας! Και του χρόνου!" και άπλωσε το χέρι. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινε με απλωμένο το χέρι, εμένα μου φάνηκε αιώνας. Η "καλή" κυρία και η βοηθός της με τις χαρτοπετσέτες χαμογέλασαν στο χαριτωμένο κοριτσάκι, αλλά προτεραιότητα είχαν οι άλλες "καλές" κυρίες και κύριοι, με τα προαναφερθέντα σακουλάκια, που καβαλούσαν το πεντάχρονο και άρπαζαν κομμάτια φανουρόπιτας. Εγώ πιο πίσω να βλέπω τη μαναρίτσα με απλωμένο χέρι να κοιτάζει τα κομμάτια που έφευγαν αριστερά και δεξιά. Με τα πολλά γυρίζει, με κοιτάζει και μου λέει "Δε μου δώνει!" κι εγώ - η γνωστή κότα που δε θέλει να δημιουργήσει θέμα- της λέω "Δεν πειράζει γλυκιά μου, θα μας δώσει κάποια άλλη κυρία". Και το πεντάχρονο αρχίζει να κλαίει. Και η δική μου καρδιά σκίζεται. Πλησιάζουμε την παρέα μας και ο καλός μου βλέπει τη μαναρίτσα να κλαίει και εμένα με μαύρες πλερέζες. Εξηγώ τι συνέβη και φεύγει εκνευρισμένος, χώνεται στον όχλο και μετά από σπρωξίδι και αγκωνιές από παππούδες και γιαγιάδες -με τα προαναφερθέντα σακουλάκια- γυρίζει νικητής με το πολυπόθητο τσουρεκάκι. Το νήπιο παρηγορήθηκε, εγώ όμως όχι. 

Θύμωσα! Θύμωσα πολύ! Θύμωσα πάρα πολύ! Πρώτα απ' όλα με όλους αυτούς τους θρήσκους, αλλά κυρίως με τον εαυτό μου που δε βρήκα το θάρρος και το θράσος να προσβάλω αυτή την κυρία και να υπερασπιστώ το νήπιο. Αυτή η παθητική στάση μου για άλλη μια φορά με εκνεύρισε, όπως και την ημέρα των Φώτων που στη Μονή Παναγιάς Μαυριώτισσας στην Καστοριά περίμενα στην ουρά να πάρω αγιασμό και άφηνα όλες τις κυρίες με τις γούνες που με θράσος έμπαιναν μπροστά μου, μέχρι που τέλειωσε ο αγιασμός. Όπως στις δημόσιες υπηρεσίες, που όταν δεν έχει μηχάνημα με αριθμό προτεραιότητας, μπορεί να περιμένω με τις ώρες, γιατί κάτι "ανήμπορα" παππούδια με ικανότητα να εντοπίζουν από μακριά τον αδύναμο κρίκο χώνονται πάντα μπροστά από εμένα. Αυτή τη φορά όμως θύμωσα περισσότερο, γιατί δεν αδικήθηκα εγώ, αλλά η Ελευθερία, η πεντάχρονη ανιψιά μου. Και θα μου έλεγε κάποιος "Πολλή σημασία έδωσες, θα το ξεπεράσει!". Κι όμως...

Μετά από λίγες μέρες την πήρα στο σπίτι και φτιάξαμε μαζί φανουρόπιτα. Το απόγευμα πήγαμε στον Άγιο Φανούριο Δραπετσώνας να μας διαβάσει την πίτα ο παππούλης και μετά της είπα πως θα την μοιράσουμε στον κόσμο. Η αντίδραση της Ελευθερίας... "Αν έρθει κάποιο παιδάκι, ΔΕ θα του δώσουμε." Ε, μάλλον δεν το ξεπέρασε. Κάτσαμε λοιπόν να τα πούμε και ξεκαθαρίσαμε ότι πρώτα στα παιδάκια θα δώσουμε και μετά σε όλους τους άλλους και πως αυτό που έκανε στη Σαλαμίνα η κυρία εκείνη δεν ήταν σωστό. Εκείνη η θεούσα κυρία που πιθανότατα τώρα θα τα έχει βάλει με τον Φίλη. 

Και φτάνουμε στον πραγματικό λόγο αυτής της ανάρτησης.  Τον τελευταίο καιρό έχω βρεθεί σε πολλές και διαφορετικές παρέες και ξαφνικά προκύπτει το θέμα της προσευχής και της διδασκαλίας των θρησκευτικών στα σχολεία. Το συζητάνε ακόμα και στα πρωινάδικα magazino!!! Το περίεργο είναι ότι δεν πρόκειται αποκλειστικά για γονείς, αλλά και για ανθρώπους που δεν έχουν καμία επαφή με σχολεία, ούτε ως γονείς, ούτε ως μαθητές. Άλλοι είναι ανενημέρωτοι (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές) και έξαλλοι με τον υπουργό, που πήρε αυτή την φημολογούμενη απόφαση περί κατάργησης της πρωινής προσευχής στα σχολεία, και άλλοι ενημερωμένοι, αλλά έτοιμοι και μάχιμοι σε περίπτωση που παρθεί μια τέτοια απόφαση (για την οποία σημειωτέον υπάρχει προεδρικό διάταγμα και δεν μπορεί να αλλάξει από έναν υπουργό, αλλά είπαμε... ανενημέρωτοι).

Και ρωτάω... έχει τόση σημασία; 

Όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της προσευχής βάζουν (ή θα βάζουν) τα παιδιά τους να προσεύχονται και πριν το γεύμα ή το βράδυ πριν πάνε για ύπνο ή μόνο η πρωινή προσευχή στο σχολείο πιάνει; 

Όλοι αυτοί σηκώνονται (ή θα σηκώνονται) τα πρωινά της Κυριακής να πάνε τα πιτσιρίκια τους στην εκκλησία ή μόνο με την πρωινή προσευχή στο σχολείο γίνονται καλοί χριστιανοί; 

Όλοι αυτοί στέλνουν (ή θα στέλνουν) τα παιδιά τους στο Κατηχητικό ή με την πρωινή προσευχή και τη διδασκαλία των θρησκευτικών στο σχολείο θα εμβαθύνουν τα παιδιά τους στη χριστιανική πίστη; 

Και τέλος όλοι αυτοί μαθαίνουν (ή θα μάθουν) στα παιδιά τους να είναι σωστοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ και να σέβονται ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτου χρώματος, καταγωγής και θρησκείας, ή μόνο οι χριστιανοί Έλληνες είμαστε απόγονοι μιας ανώτερης γενιάς;

Αν τα κάνουν όλα αυτά, τότε ναι, σέβομαι την ανάγκη τους να προσεύχονται τα παιδιά τους το πρωί, έστω και στο σχολείο αφού δεν το κάνουν μόλις ξυπνήσουν. Άλλωστε και στο σχολείο που δουλεύω υπάρχουν άνθρωποι με πολύ έντονο το θρησκευτικό αίσθημα. 

Αν όμως το θέμα της προσευχής -όπως και η διδασκαλία και τα βιβλία της ιστορίας και των θρησκευτικών- είναι άλλη μια ευκαιρία να δείξουν ότι έχουν άποψη και δε θα ανεχθούν τις αποφάσεις του κάθε "τυχάρπαστου" υπουργού ή εκπαιδευτικού, τότε λυπάμαι, ΔΙΑΦΩΝΩ ΚΑΘΕΤΑ. 

Το τρίπτυχο Πατρίς - Θρησκεία -Οικογένεια είναι για μένα τρεις χωριστές και ανεξάρτητες έννοιες. 

Έτυχε να γεννηθώ από Έλληνες γονείς που είναι Χριστιανοί. Αν ήταν Σύριοι ή Τούρκοι και Μουσουλμάνοι ή Εβραίοι τότε το περιεχόμενο αυτής της ανάρτησης θα ήταν άλλο. Αγαπώ την πατρίδα μου, αλλά δεν είμαι υπέρ του εθνικισμού και δε θεωρώ ότι οι Έλληνες τα κάνουμε όλα σωστά. 

Έχω πίστη, αλλά δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, δεν ξέρω απέξω όλο το "Πιστεύω" και δεν αισθάνομαι άσχημα γι' αυτό (κι ας είμαι και δασκάλα), δε φιλάω το χέρι των ιερωμένων, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να το κάνω. Έχω όμως βαθύτατο σεβασμό για τη διαφορετική πίστη άλλων ανθρώπων και των εθίμων τους. Μου αρέσει να μιλάω μαζί τους και να ενημερώνομαι. 

Αγαπώ τη οικογένειά μου, αλλά αναγνωρίζω τα λάθη μας και τσακώνομαι συχνά μαζί τους. Ίσως και κάποιες φορές να είμαι περισσότερο επικριτική από όσο θα έπρεπε. 

Μια από τις απόψεις μου για την παιδεία λοιπόν είναι η εξής: Να μάθουμε στα παιδιά σημαντικές αξίες και να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη. Δε θα κερδίσουν κάτι αν μάθουν μονόπλευρα την ιστορία. Αντίθετα αν μελετήσουν πηγές από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα και να αποφύγουν λάθη του παρελθόντος, όποιος κι αν τα έκανε αυτά, Έλληνας ή μη. Η στείρα γνώση και η απομνημόνευση μόνο δεινά μπορούν να προκαλέσουν. 'Ετσι και στη θρησκεία. Σημαντικό είναι να γίνουν στα παιδιά βίωμα όλες αυτές οι όμορφες αξίες που διδάσκει ο χριστιανισμός και αυτό δεν επιτυγχάνεται με την απαγγελία καμίας προσευχής. Εξίσου σημαντικό είναι να ενημερωθούν αμερόληπτα για όλες τις θρησκείες, τις διαφορές και τις ομοιότητες μεταξύ τους.

Προφανώς όμως δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη. Κάποιοι γονείς -και τονίζω όχι όλοι- στο Ωραιόκαστρο επικαλέστηκαν λόγους υγιεινής, για να αποτρέψουν τη διδασκαλία προσφύγων στο σχολείο τους. Διδασκαλία που θα πραγματοποιούνταν μετά την λήξη του κανονικού προγράμματος. Και απείλησαν και με κατάληψη. Και ρωτώ... με ποιο δικαίωμα;;; Σήμερα διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην Athens Voice όσον αφορά στο νομικό πλαίσιο για τους πρόσφυγες, που πολύ θα ήθελα να το προωθήσω σε εκείνους τους γονείς. Και στους γονείς στη Φιλιππιάδα που χτες διάβασα ότι πρόσθεσαν στην επιστολή τους και "πολιτιστικούς και θρησκευτικούς λόγους". Αντί αυτοί οι άνθρωποι να αγωνιστούν και να απαιτήσουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των προσφυγόπουλων, ώστε να μην ανησυχούν για τις μεταδοτικές ασθένειες, και αντί να είναι χαρούμενοι που τα παιδιά τους θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν άλλα ήθη και έθιμα, θέλουν να απομονώσουν τους ξένους, τους διαφορετικούς. Πριν 12 χρόνια περίπου διάβασα το εκπληκτικό παιδικό βιβλίο "Ο Βάτραχος κι ο Ξένος". Δυστυχώς γεμίσαμε "πάπιες και γουρούνια" (χαρακτήρες του βιβλίου) σε αυτόν τον κόσμο και αυτό με ανησυχεί πραγματικά.

Τέλος πριν από χρόνια σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό γνώρισα έναν αλλόθρησκο -δεν έχει σημασία το θρησκευτικό του δόγμα- που είναι από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Άνθρωπος πολυταξιδεμένος, απαλλαγμένος από στερεότυπα και δεισιδαιμονίες. Μου έλεγε ότι έχει μελετήσει όλες τις θρησκείες και εντυπωσιάστηκε από όσα διδάσκει ο χριστιανισμός. Ο Χριστός μου είπε δίδαξε μόνο την αγάπη σε όλους τους ανθρώπους και όχι επιλεκτικά, δίδαξε την ελεημοσύνη σε όποιον την έχει ανάγκη, δίδαξε να αφήσουμε στην άκρη τα πάθη μας.  Και γι' αυτό "τον λατρεύει". Αισθάνθηκα τόσο μικρή μπροστά του! Ακόμα πιο μικρή αισθάνθηκα όταν μου είπε ότι σε λίγες μέρες έφευγε για εθελοντική εργασία. Θα βοηθούσε στην ανέγερση ενός σχολείου στην Τανζανία. Και δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε θα ήταν η τελευταία.  Μπορεί λοιπόν να μην είναι Χριστιανός, αλλά είναι σωστός άνθρωπος!

Εν κατακλείδι σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος τελικά για να μιλήσω για τη θρησκεία ούτε για την παιδεία στο σύνολό της, παρόλο που θα μπορούσα λόγω θέσης. Αφήνω τους υπόλοιπους, τους μη σχετικούς να το κάνουν για εμένα. Το μόνο μου μήνυμα είναι... ουσιαστική αγάπη!

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!


Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Ένα ολόκληρο καλοκαίρι σε μία μόνο ανάρτηση

Και να 'μαι πάλι εδώ! Μετά από πολύ καιρό, η αλήθεια να λέγεται. Απλά τα γεγονότα τρέχουν και αυτός ο χώρος μπήκε σε δεύτερη, τρίτη (και συνεχίζουμε...) μοίρα. 

Έφτασε το καλοκαίρι, ημερολογιακά πέρασε κι αυτό κι εμείς αναμένουμε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας. Είχα υποσχεθεί πως μέχρι να γίνει αυτή η αλλαγή, μέχρι δηλαδή να δούμε το νέο μέλος, να μην ασχοληθώ καθόλου, να μην προετοιμάσω τίποτα. Στο κάτω κάτω ως γνωστόν "Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει"

Είναι όμως επίσης γνωστό ότι δεν είμαι και πολύ σταθερή στις αποφάσεις μου. Βέβαια σε αυτό συνετέλεσε και το τέλος της σχολικής χρονιάς. Με το που σταμάτησε το σχολείο, άρχισαν οι σκέψεις. Το έχω πει σε πολλούς ότι το καλοκαίρι για τους εκπαιδευτικούς είναι περίοδος περισυλλογής, εκτός αν είσαι από τους τυχερούς που ταξιδεύουν συνέχεια. Αν είσαι σαν εμένα, που οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι δουλεύουν, κάθεσαι και περιμένεις τις δύο εκείνες εβδομάδες διακοπών που ο καλός σου θα πάρει άδεια. Και τις υπόλοιπες μέρες πρέπει να βρεις κάτι να γεμίσεις το χρόνο σου.

Αρχικά λοιπόν, μην έχοντας κάτι συγκεκριμένο να κάνω, ξεκίνησα να κοιτάω το ταβάνι και να κάνω αρνητικές σκέψεις. Καταστροφολογία στο έπακρο. Ούτε βιβλίο βοήθησε, ούτε τίποτα. Αποφάσισα πως η μόνη διαφυγή μου ήταν οι δουλειές και οι χειροτεχνίες. Οι δουλειές βέβαια επιβαλλόταν να γίνονται με μέτρο και προσοχή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έβαψα όπως ήθελα το σαλόνι, δεν ανέβηκα στη σκάλα να καθαρίσω τα φωτιστικά και διάφορα άλλα που καλό θα ήταν να τα αποφύγω. Απ' την άλλη στις χειροτεχνίες δεν υπήρχε περιορισμός. Παρόλο λοιπόν που στην αρχή είπα ότι  δε θα φτιάξω τίποτα για τη νέα άφιξη, στην πορεία άλλα έκανα. 

Η πρώτη κίνηση ήταν αν αγοράσω βαμβακερό νήμα και να πλέξω ένα κουβερτάκι αγκαλιάς με πατρόν από το ravelry. Πολλές ήταν οι αντιρρήσεις γνωστών και φίλων για την επιλογή των χρωμάτων, αλλά σε εμένα και τον καλό μου άρεσαν πολύ. Και στο κάτω κάτω το τιρκουάζ δεν είναι "αγορίστικο", είναι για να μην μας πιάνει το μάτι.



Στη συνέχεια αγοράστηκε ύφασμα για πάνες (αυτά τα σεντονάκια που χρησιμοποιείς παντού) και σελτεδάκια, τα έκοψα και έφτιαξα ρέλια για να τα ρελιάσω. Απλά πράγματα! Σειρά είχαν οι σαλιάρες που ποτέ δεν είναι αρκετές. Πατρόν στο διαδίκτυο υπάρχουν εκατοντάδες. Βρήκα ένα που δε συγκράτησα από πού, έκοψα ύφασμα από αυτό που είχε περισσέψει από τα σελτεδάκια και ξεκίνησε η διακόσμηση. Τέλος έκοψα και έφτιαξα αρκετά πανάκια από αυτά που βάζουν στον ώμο όταν περιμένουν το μωρό να ρευτεί.


Ακολούθησε μια αλλαξιέρα, από αυτές που έχεις μέσα στην τσάντα και τη στρώνεις όταν χρειαστεί να αλλάξεις πάνα και δεν είσαι σπίτι. Πόλλες ιδέες και γι' αυτό στο διαδίκτυο, ειδικά στο Pinterest γίνεται ένας μικρός χαμός. Τελικά όμως αυτοσχεδίασα κι έφτιαξα κάτι πολύ απλό.



Αφού λοιπόν η μηχανή πήρε φωτιά, είδα αυτή την ανάρτηση από τη Βάλια του ftiaxto. Ενθουσιασμός! Εκείνη με τη σειρά της είχε πάρει την ιδέα από εδώ, και την τροποποίησε. Πήρα λοιπόν την ιδέα της Βάλιας και έβαλα κι εγώ τη δική μου πινελιά, για να φτιάξω μια φούστα διπλής όψης για την αδυναμία μου, τη μαναρίτσα μου, την ανιψιά μου, την Ελευθερία. Επειδή φοβήθηκα ότι στο ράψιμο όλο και κάτι θα κάνω λάθος και μπορεί να μην καταφέρω να πέφτει ακριβώς η μία φούστα πάνω από την άλλη και να φαίνεται λίγο το στρίφωμα, αποφάσισα να βάλω ενδιάμεσα και δύο φύλλα τούλι. Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ κοριτσίστικη φούστα ιδανική για στροφές και χορό! Έφτιαξα και δύο λουλούδια καρφίτσες από τα υφάσματα για να τα φοράει η μαναρίτσα πάνω σε λευκό μπλουζάκι. 

Τέλος με το ένα ύφασμα που μου άρεσε πολύ(!!!) είπα να φτιάξω και το πρώτο φόρεμα αυτής της ανήσυχης ύπαρξης που περιμένουμε μέσα στον επόμενο μήνα. Βρήκα οδηγίες και πατρόν για ένα εύκολο φορεματάκι εδώ και ξεκίνησα. Έπλεξα και παπούτσια που να ταιριάζουν και είμαστε έτοιμοι. Ελπίζω μόνο να παραταθεί ο καλός καιρός και τον Οκτώβρη, γιατί το outfit είναι καλοκαιρινό και άμα έχει πιάσει δροσιά, θα πάει άχρηστο. 



Το επόμενο project είναι η πάντα της κούνιας. Έχω δει στο διαδίκτυο μία που μου αρέσει υπερβολικά, αλλά επειδή κούνια δεν έχουμε πάρει και μάλλον δε θα πάρουμε από την αρχή αλλά μέσα στους πρώτους μήνες, έχω αναβάλει λίγο την υλοποίηση. Αν καταφέρω όμως και τη φτιάξω, θα ξεχειλίσω από περηφάνια! Αναμένεται...

Αυτά τα ολίγα είναι τα νέα του καλοκαιριού!

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!