Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Σκιάχτηκα!

Θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτή την ανάρτηση με τη φράση "Σαν τα χιόνια!", αλλά δε γίνεται. Τα χιόνια ήρθαν, έφυγαν και τώρα έφτασαν οι Απόκριες. Μήνες που πέρασαν τόσο γρήγορα και τόσο διαφορετικά.


Μία περίοδος γεμάτη πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Άγχος, αγωνία, θλίψη, θυμό αλλά και απέραντη χαρά και ευτυχία. Ένα ψυχολογικό κοκτέιλ! Θα μπορούσα και πάλι να γράψω άπειρες σελίδες αναλύντάς το, αλλά δε θα το κάνω. Ούτε θα γίνω από όλους εκείνους τους ειδικούς και μη που δίνουν συμβουλές για την περίοδο της λοχείας, του θηλασμού, της ανατροφής γενικά ενός παιδιού. Πλέον υποστηρίζω ακράδαντα ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι για τίποτα, δεν πρέπει να επηρεαζόμαστε από τον καθένα και τις προσωπικές του εμπειρίες (αυτό το γράφω μπας και το καταφέρω... το παλεύω) ούτε να έχουμε πάντα άποψη για τις επιλογές των άλλων (κάτι που δυστυχώς έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάνει στο παρελθόν). 

Ο σκοπός βέβαια αυτής της ανάρτησης είναι άλλος. Νέο μέλος στην οικογένεια, αρκετά χαριτωμένο θα πω με περισσή αυτοσυγκράτηση, και απόκριες. Αρχικά έλεγα ότι δε θα την ντύσουμε μασκαρά. Άλλωστε οι Απόκριες δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου περίοδος (εξαίρεση αποτελούν κάποια καρναβάλια στο Ρέθυμνο που το αλκοόλ έρρεε άφθονο και απέφευγα να ανασάνω δίπλα σε φλόγα). 

Θυμάμαι ότι από μικρή ένιωθα πολύ άβολα μέσα σε αποκριάτικες στολές τις οποίες συνήθως επέλεγε η μητέρα μου. Είχα ντυθεί χαβανέζα σε πολύ μικρή ηλικία (σεμνή όμως, με ολόσωμη μαύρη φόρμα, τη γνωστή φούστα και τα απαραίτητα λουλουδένια αξεσουάρ), μικρή Ολλανδέζα (στολή που είχαμε από το μπαλέτο), μεξικανός (με ένα τεράστιο πόντσο κι ένα επίσης τεράστιο καπέλο), γκέισα (με πραγματικό κιμονό φερμένο από την Ιαπωνία από το ναυτικό θείο Κώστα)  και ... ο κοντός με τη γραβάτα (με το μεγαλύτερο και ψηλότερο αδερφό μου δίπλα ντυμένο γυναίκα). Φαντάζομαι ότι το τελευταίο ήταν εμπνευσμένο από το άσμα της εποχής της αείμνηστης Ρίτας Σακελλαρίου. Αφού δε με έντυσαν και πεντοχίλιαρο ευχαριστημένη να είμαι. 

Δεν ξέρω λοιπόν αν φταίει η επιλογή των στολών ή η "μουντρουχιά" μου (δική μου λέξη, δεν υπάρχει σε λεξικό), αλλά δεν τρελαινόμουν ποτέ. Ίσως να αισθανόμουν άβολα δίπλα σε όλες αυτές τις πριγκίπισσες της νύχτας, βασίλισσες του χιονιού και όλα τα άλλα εντυπωσιακά και αστραφτερά κοστούμια. Μεγαλώνοντας βέβαια ευγνωμονώ τη μανούλα μου που στο φωτογραφικό μου άλμπουμ δεν υπάρχουν τέτοιες φωτογραφίες. Δε θα μου ταίριαζαν άλλωστε. Θα ήμουν η πιο άχαρη "πριγκιποβασίλισσα" του κόσμου.

Μεγάλωσα και σπάνια ντυνόμουν. Στα δύο καρναβάλια που πήρα μέρος, για χάρη της παρέας, με την ομάδα των Γκουσγκούνηδων ντύθηκα "μελιτσούλα" (το -τσ- δεν είναι λάθος) και "τσαμπί σταφύλι". Είπαμε όμως ότι το αλκοόλ ήταν εκτός ελέγχου. Και οι δύο στολές ήταν πολύ αστείες και καθόλου sexy (κι ας έχει -τσ- η λέξη). Άλλωστε όταν είσαι μεθυσμένος ανάμεσα σε ένα τσούρμο μεθυσμένων με την ίδια στολή δε σε πολυαπασχολεί. Τις επόμενες χρονιές που οι στολές οι γυναικείες έγιναν πιο προκλητικές (για να προσελκύσουν περισσότερες φοιτητριούλες στην ομάδα) εμείς δεν πήραμε μέρος. Ακόμα κι αν παίρναμε όμως, μάλλον θα επέλεγα την αντρική στολή. Sexy και Ζωή δεν πάνε μαζί. 

Πριν κάποια χρόνια ντυθήκαμε σε ένα πάρτι των κουμπάρων μας. Μέρες ψάχναμε τι να ντυθούμε. Κάτι αστείο, έξυπνο και να το φτιάξουμε μόνοι μας. Ιδέες μου έδωσε πολλές μια συνάδελφος και τελικά αποφασίστηκε... λαγοί με πετραχήλια! Πήγαμε στο πάρτι, αλλά λίγοι κατάλαβαν, μιας και δεν είχαμε βρει αυτιά λαγού αλλά κουνελιού. Τα πετραχήλια τα φτιάξαμε μόνοι μας. Tο δικό μου ήταν κλασικό ενώ του καλού μου στα χρώματα της θεάς Barcelona! Ε, δικαιολογημένα μπερδεύτηκε ο κόσμος. 

Τέλος σε μια σχολική γιορτή είχα βάλει μια φούστα που έχω στολίσει με σπιτάκια και πολυκατοικίες και αυτιά γάτας και υποτίθεται ότι ήμουν κεραμιδόγατος. Πάλι λίγοι το κατάλαβαν. Για την ακρίβεια μόνο μία συνάδελφος... η κουμπάρα μου (τίποτα δεν είναι τυχαίο!). 

Κι ερχόμαστε επιτέλους στο σήμερα. Μετά την αρχική άρνηση και μετά από συζήτηση με την προαναφερθείσα κουμπάρα -και μέλλουσα νονά- καθώς και παραινέσεις του καλού μου ο κύβος ερρίφθη. Κι έτσι άρχισα να ψάχνω. Η μία γιαγιά ήθελε να την ντύσω  χαβανέζα (ήταν πολύ πετυχημένη η δική μου μεταμφίεση και μας έχει μείνει και η φούστα). Την άλλη δεν τη ρωτήσαμε, αλλά μπορώ να φανταστώ. Θα ήθελε κάτι σε λουλουδάκι, σε αστεράκι, σε ζουζουνάκι. 

Μετά από μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο σκέφτηκα να της φτιάξω μια στολή Χιονάτης. Το λέω στον καλό μου και μένει να με κοιτάζει αποσβολωμένος. Μου λέει και το εξής: "Όλα τα κοριτσάκια Χιονάτες και Σταχτομπούτες ντύνονται." Αυτό το βλέμμα και αυτό το σχόλιο ήταν το χαστούκι που χρειαζόμουν. Μα πώς μου ήρθε; Αφού δεν έβγαλε να μου βάλει και θερμόμετρο να δει αν είμαι καλά, ευχαριστημένη να είμαι και πάλι. 

Νέα αναζήτηση στο διαδίκτυο για ιδέες. Η τελική και αμετάκλητη απόφαση... σκιάχτρο. Κόντρα ρόλος! Η γιαγιά απογοητεύτηκε αρχικά (μα ήταν πολύ πετυχημένη η χαβανέζα λέμε!) αλλά όσο περνούσαν οι μέρες της καλοάρεσε η ιδέα. 

Ψωνίσαμε λοιπόν μια τζιν σαλοπέτα από γνωστό stockατζίδικο στα 11€, πουκάμισο από γνωστή αλυσίδα στα 9€ και τα υπόλοιπα τα ανέλαβα εγώ. Καπέλο από λινάτσα (ιδέα από εδώ), άχυρο, μπαλώματα,  σκούπα και έτοιμο το μικρό μας σκιάχτρο. 



Κι όσο κι αν κάποιοι λένε ότι έπρεπε να είναι λίγο πιο ροζ, πιο παραμυθένια εμείς είμαστε πολύ περήφανοι!


Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!