Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Κρέμασε μια... κάρτα στον τοίχο

Εδώ και δυο μέρες ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και έχω μια ελαφριά θλίψη. Για να είμαστε ειλικρινείς βέβαια, δεν φταίει ο καιρός, αλλά το γεγονός ότι το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι σε λίγες μέρες κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του, τουτέστιν σχολείο. Πριν κάμποσο καιρό αλλιώς φανταζόμουν αυτές τις μέρες, αλλά ως γνωστόν όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος άλλος γελάει. Anyway!

Φέτος η σχολική χρονιά προβλέπεται διαφορετική. Μετά από πολλαααααά χρόνια επιτέλους αλλάζω τάξη. Απ΄ τη μια χαίρομαι για την αλλαγή απ' την άλλη έχω λίγο αγχωθεί, παρόλο που η τάξη θεωρείται πιο εύκολη. Έχω χάσει επαφή με τις μικρές τάξεις και σκέφτομαι ότι όλοι θα χρειαστούμε λίγο χρόνο να προσαρμοστούμε. Αγόρασα και κάτι λογοτεχνικά βιβλία για τα δευτεράκια μου. Απ' τη μια μου φαίνονταν τόσο απλοϊκά γραμμένα και εύκολα κι απ' την άλλη αναρωτιόμουν αν εκείνα θα μπορούν να τα διαβάσουν ή αν θα τους αρέσουν. 

Πιο πολύ το δεύτερο με απασχολεί, γιατί μπορεί οι συγγραφείς και οι εκδοτικοί οίκοι να έχουν μια εικόνα για τα παιδιά, αλλά δυστυχώς αυτά μεγαλώνουν πιο γρήγορα τώρα πια, έχουν άλλα ερεθίσματα και διαφορετικά ενδιαφέροντα. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πολλά από τα σημερινά παιδιά κάποια στιγμή μεγαλώνοντας θα συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδικά τους χρόνια κύλησαν αστραπιαία. Όλα πλέον γίνονται νωρίς. Από νωρίς μπαίνουν οι υπολογιστές στη ζωή τους -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- από νωρίς βλέπουν θεάματα που είναι κατάλληλα για μεγαλύτερες ηλικίες και γενικότερα διασκεδάζουν με τρόπο που δεν είναι ο πλέον κατάλληλος. Όποιος συναναστρέφεται με παιδιά διαπιστώνει ότι δεν έχουν καμία σχέση με εμάς όταν ήμασταν στην ηλικία τους. Και δεν τα συγκρίνω μόνο με εμάς. Υπάρχει διαφορά και με τα παιδιά που γνώρισα όταν ξεκίνησα να δουλεύω σχεδόν 15 χρόνια πριν.  

Η Αρλέτα το 1967 τραγουδούσε:

"Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά 
που κρατούνε στο χέρι τους 
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας.

Ένα φύλλο ή μια μέλισσα 
ένα τόπι ή μια βέργα
γίνονται αυτοκίνητα, χαρά, 
κόσμου ζωή.

Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν 
ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε 
ως την άκρη της γης."

Το 2015 θα έγραφε ότι κρατούν στα χέρια τους κινητά ή tablets και έχουν ένα σωρό παιχνίδια που κι αυτά δεν τα ευχαριστιούνται ιδιαίτερα ή τα βαριούνται πολύ εύκολα. Τι να κάνουμε; Οι καιροί αλλάζουν!

Και στην πολύ συνηθισμένη ερώτηση "Τι κάνει το σχολείο γι' αυτό;" θα απαντήσω πως το σχολείο και οι δάσκαλοι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι τι κάνουν, ε; 

Αυτά λοιπόν απ' την πλευρά του δασκάλου. Και αφού πλατίασα με σκέψεις που δεν υπήρχαν καν στο μυαλό μου όταν πάτησα το κουμπάκι "Νέα ανάρτηση", αλλά βγήκαν αυθόρμητα καθώς έγραφα, ας πάμε στο θέμα της ανάρτησης αυτής: Κάρτες-καδράκια. 

Κάποιοι φίλοι μας έγιναν γονείς και βαπτίζουν τη μικρή τους μπέμπα. Το όνομα αυτής... Ιωάννα. 
Απ' την άλλη κάποιοι άλλοι βρίσκονται ένα βήμα πιο πίσω. Παντρεύτηκαν! Κι έκαναν κι ένα πάρτυ από το οποίο κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Οι μέρες ή μάλλον οι νύχτες που έβγαινα και έπινα και την επόμενη ήμουν μια χαρά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αφού δεν το αντέχω πλέον, τι το πίνω;

Και για τους μεν και για τους δε έφτιαξα καρτούλες-καδράκια που συνόδευσαν το δώρο τους και φαντάζομαι ότι θα μείνουν και σαν ενθύμια. Οι ευχές γράφτηκαν από την πίσω πλευρά.





Ας είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μικρά και μεγάλα! 

Το πατρόν για τις καρδιές από βελονάκι βρίσκεται εδώ. Τα υπόλοιπα είναι θέμα έμπνευσης.

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!