Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Μαρμελάδα μήλου με κανέλα

Υπάρχουν μέρες που την ώρα που τρως ένα λαχταριστό σνακ, γεμάτη ενοχές παίρνεις την απόφαση: Από αύριο θα εντάξω περισσότερα φρούτα στη διατροφή μου. Αμέσως μετά τρέχεις στο μανάβη, τη λαϊκή -αν είναι η κατάλληλη μέρα- ή ακόμα και το super market  και προμηθεύεσαι κιλά από πορτοκάλια, μήλα, αχλάδια και ό,τι άλλο βρεις που να είναι της συγκεκριμένης εποχής. 

Την πρώτη μέρα μένεις σταθερή στην απόφασή σου. Τη δεύτερη το ίδιο. Την τρίτη αρχίζει και σου κλείνει το μάτι εκείνο το κριτσίνι που τόσο καλή παρέα κάνει με μια πικάντικη γραβιέρα, αλλά αντιστέκεσαι. Την τέταρτη μέρα το κριτσίνι καλεί ενισχύσεις, μια φέτα ζουμερή γαλοπούλα. Το ξέρεις ότι πρέπει να φανείς σθεναρή και να μην υποχωρήσεις. Τα καταφέρνεις όμως; Μπορεί ναι και μπράβο σου! 

Εγώ πάλι όχι. Τα περισσότερα φρούτα τα τρώω επειδή πρέπει. Πάντα είχα το παράπονο, σαν λάτρης των πιο αλμυρών γεύσεων, γιατί η φύση δεν προνόησε για φρούτα με αλμυρή γεύση. Υπάρχουν γλυκά, ξινά, στυφά αλλά αλμυρά; Μάλλον όχι, ή τουλάχιστον εγώ δεν τα έχω ανακαλύψει ακόμα.

Μια τέτοια μέρα λοιπόν αγόρασα κι εγώ πολλά μήλα. Οι μέρες περνούσαν και εμείς τρώγαμε μήλα, όχι όμως με τον ανάλογο ρυθμό, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να χάνουν τη σφριγηλότητά τους. Και όπως λένε και οι γονείς μου "Αν το μήλο είναι φάβα, δεν αξίζει".

Η λύση είναι σχεδόν πάντα η ίδια... γλυκό. Το πιο συνηθισμένο... μηλόπιτα. Ο καλός μου όμως τρώει πολύ συγκεκριμένα γλυκά (βλέπε κυρίως σοκολάτα) και ή θα έτρωγα μόνη μου τη μηλόπιτα (κακή ιδέα) ή θα την πήγαινα στη γλυκατζού μεν, διαβητική δε μητέρα μου (που επίσης ακούγεται πολύ κακή ιδέα) ή θα την πήγαινα στο σχολείο να τη μοιραστώ με γλυκατζήδες συναδέλφους. Έλα όμως που πρόσφατα είχε φέρει κάποιος άλλος μηλόπιτα στο σχολείο! Αποφάσισα λοιπόν να φτιάξω μαρμελάδα, να την αποθηκεύσω και να κάνω τάρτα μήλου στο προσεχές μέλλον (σιγά που θα τη γλίτωναν οι συνάδελφοι). 

Η συνταγή απλή από εδώ. Έκανα τη διπλάσια δόση με ανάμικτα κόκκινα και πράσινα μήλα (είπαμε είχα πάρει πολλά). Έκανα και κάποιες αλλαγές, μειώνοντας τη ζάχαρη και αντικαθιστώντας το μεγαλύτερο μέρος με στέβια ειδική για γλυκά (αναλογίας 1:1). Αποστείρωσα γυάλινα βάζα με το γνωστό τρόπο και έτοιμη η μαρμελάδα.  


Μπήκε στο ντουλάπι δίπλα σε βάζα μαρμελάδας ροδάκινο, πορτοκάλι ακόμα και τσάτνεϊ κρεμμυδιού περιμένοντας με καρτερία τη σειρά της να χρησιμοποιηθεί ή να γίνει δώρο σε κάποιον συγγενή ή φίλο.

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Καστοριά, η αγαπημένη!

Με τον καλό μου έχουμε κάνει αρκετά ταξίδια στην Ελλάδα. Όχι πολλά, αλλά αρκετά. Συνήθως όταν ένα μέρος μας αρέσει πολύ, το επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, ένας αγαπημένος καλοκαιρινός προορισμός είναι η Λευκάδα, την οποία έχουμε επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές. 
Πέρσι βρήκαμε τη "χειμερινή Λευκάδα" της καρδιάς μας και δεν είναι άλλη από την πανέμορφη Καστοριά. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν ένας προορισμός που πρότεινε ο καλός μου και εγώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα, πέραν της γεωγραφικής της θέσης και των ωρών που θα ήμαστε στο αυτοκίνητο. Γρήγορα ξεπεράστηκαν οι ενδοιασμοί μου και το ταξίδι έγινε. 

Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να εκφράσω με λόγια την πρώτη μου εντύπωση. Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος το έχει κάνει με πολύ μεγάλη επιτυχία και γι' αυτό θα δανειστώ τη δική του περιγραφή:

"Καθώς έστριψε το αυτοκίνητο, για μια τελευταία φορά, δεν ακούστηκε τίποτ' άλλο παράμονάχα τούτο: Α!
Βρισκόμαστε στα πόδια της λίμνης Ορεστιάδας, αντίκρυ στην Καστοριά. Κι ο ήλιος κοκκίνιζε περισσότερο τις στέγες των σπιτιών κι έκανε τα ολόστρωτα νερά να φωσφορίζουν. Ο τόπος αυτός δεν είναι μόνο μοναδικός από το Ταίναρο ίσαμε τη Ροδόπη από την άποψη της τοποθεσίας, είναι και αξιαγάπητος για τον πραγματικό του πολιτισμό, ένα πολιτισμό που γίνεται σημαντικότερος εδώ απάνω, ανάμεσα στους ακραίους σταθμούς της χώρας. 
Η πρώτη εντύπωση είναι καταπληκτική. Η δεύτερη κάτι περισσότερο: μαγευτική. Ο αναγνώστης μου πρέπει να φανταστεί, αν, φυσικά, δε διαθέτει την προσωπική του εντύπωση, ένα θαυμάσιο κύπελλο ακύμαντων νερών, στεφανωμένο ολόγυρα από γραφικά βουνά, γεμάτα δροσερά χωριουδάκια, τεχνουργημένο εξακόσια μέτρα απάνω από τη θάλασσα. Μια γλώσσα στεριάς που μπαίνει βαθιά μέσα στο κύπελλο τούτο και καταλήγει σε κομψό ανασήκωμα, σ' ένα λόφο πλασμένο για την πιο μακάρια ονειροπόληση. Και στο στενότερο μέρος της γλώσσας αυτής, ανάμεσα στην υπόλοιπη στεριά και στο λόφο, πενήντα μέτρα στο ψηλότερο σημείο της απάνω από τα νερά της λίμνης, χτισμένη μια πολιτεία, που, παρόλο το ξανάνιωμά της, διατηρεί απείραχτο, γνήσιο και γεμάτο πραγματικό περιεχόμενο το μεσαιωνικό χαρακτήρα της." 





Χωρίς να το έχουμε οργανώσει, και για την ακρίβεια χωρίς να το ξέρουμε καν, βρεθήκαμε εκεί κατά τη διάρκεια των εορτασμών των Ραγκουτσαρίων. Πρόκειται για καρναβάλια και γιορτάζονται από τις 6 μέχρι τις 8 Ιανουαρίου. Διατελούν αναβίωση των αρχαίων διονυσιακών τελετών και σύμφωνα με τους ντόπιους είναι γιορτή που σκοπό έχει να ξεχαστούν τα προβλήματα της χρονιάς. Η ονομασία Ραγκουτσάρια προέρχεται από το λατινικό rogatores, που σημαίνει ζητιάνοι, αφού μεταμφιεσμένοι βγαίνουν στις γειτονιές -με τη συνοδεία πνευστών, κρουστών και χάλκινων μουσικών οργάνων- και ζητούν από τους νοικοκυραίους να τους δώσουν δώρα, προκειμένου να διώξουν τα κακά πνεύματα. Σ' όλη την πόλη στήνονται υπαίθρια γλέντια με μουσική, χορό, φαγητό και πολύ κρασί.

Μια γεύση από τη μουσική...


Όταν λοιπόν πριν τις γιορτές σκεφτόμασταν πού θα πάμε φέτος, η απόφαση πάρθηκε πολύ εύκολα. Πάλι στην Καστοριά. 
Το ίδιο όμορφη, αλλά χιονισμένη. Η λίμνη Ορεστιάδα, παγωμένη σε κάποια σημεία της, γεμάτη αργυροπελεκάνους, πάπιες, χήνες, ερωδιούς, κύκνους, φαλαρίδες και ένα σωρό άλλα εντυπωσιακά πτηνά.


Ο γύρος της χερσονήσου, είτε με ποδήλατο είτε με τα πόδια, είναι η αγαπημένη μου διαδρομή, κάνοντας μια στάση στη Μονή Μαυριώτισσας. 

Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για την Καστοριά. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Καλό θα ήταν ο καθένας να σχηματίσει προσωπική άποψη, αφού επισκεφθεί "την πολιτεία της λίμνης".


Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!