Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Frozen party το φθινόπωρο

Τι κάνεις όταν η τετράχρονη ανιψιά σου έχει γενέθλια το Σεπτέμβρη και θέλει το πάρτι της να έχει θέμα το βαρύ χειμώνα;Υπαίτιοι είναι η Έλσα, η Άννα και ο Όλαφ από το "Frozen"; Πολύ απλά... αρχίζεις μέσα Αυγούστου, υπό τους 36 βαθμούς Κελσίου, να ψάχνεις δροσιστικές ιδέες και εστιάζεις στη θετική πλευρά. Τουλάχιστον θα αποφύγουμε το τόσο αντιπαθητικό (για τα δικά μου γούστα) ροζ χρώμα. Γαλάζιο, λευκό και λίγο μωβ!

Η αλήθεια είναι ότι στο διαδίκτυο υπάρχει μια πολύ(!!!) μεγάλη ποικιλία για ιδέες διακόσμησης τόσο του χώρου όσο και για τα εδέσματα που θα κεράσεις τους καλεσμένους. Στη δική μας περίπτωση η δουλειά δεν ήταν και τόσο δύσκολη, καθώς οι γονείς της προτίμησαν να κάνουν το πάρτι σε παιδότοπο, που ανέλαβε και το φαγητό, και να παραγγείλουν τούρτα από ζαχαροπλαστείο. Άρα το μόνο που έμενε να απασχολήσει τη θεία (δηλαδή εμένα) ήταν η διακόσμηση ενός τραπεζιού που θα είχε πάνω τα κεράσματα και τα δωράκια που πήραν οι καλεσμένοι φεύγοντας.

Το κέρασμα αποφασίστηκε να είναι ένα ice cone cup cake (ελληνιστί: κεκάκι μέσα σε χωνάκι παγωτού). Κατέληξα σε αυτή την εύκολη συνταγή για τα κεκάκια, για να τα φτιάξουμε μαζί με την μικρή Ελευθερία. Η διαφορά είναι ότι τα ψήσαμε μέσα σε χωνάκια παγωτού. Για το γλάσο royal icing εμπιστευτήκαμε τον Άκη (δεν πιστεύω να αναρωτιέται κανείς ποιον Άκη) φτιάχνοντας αυτό. Ευτυχώς έκανα διάφορες δοκιμές πριν φτάσουμε στην ημέρα του πάρτι, γιατί αρχικά είχα μια ατυχία. Επίσης για να μην έχω άγχος με τα ωμά αυγά και τη σαλμονέλα, χρησιμοποίησα παστεριωμένο ασπράδι που πωλείται συσκευασμένο στα ψυγεία των μεγάλων super markets.


Όσον αφορά στη διακόσμηση, ψάχνοντας στο διαδίκτυο έβρισκα πολλά banners και ετικέτες. Τα περισσότερα όμως ήταν στα αγγλικά. Παίρνοντας λοιπόν ιδέες από εδώ, επιστράτευσα τον καλό μου και φτιάξαμε στο Photoshop αντίστοιχα στα ελληνικά και είναι τα παρακάτω (ελεύθερα να εκτυπωθούν από όποιον ενδιαφέρεται):




Το τραπεζάκι μας λοιπόν ήταν έτσι και η Ελευθερία για άλλη μια φορά πέρασε πολύ όμορφα!


Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Κρέμασε μια... κάρτα στον τοίχο

Εδώ και δυο μέρες ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και έχω μια ελαφριά θλίψη. Για να είμαστε ειλικρινείς βέβαια, δεν φταίει ο καιρός, αλλά το γεγονός ότι το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι σε λίγες μέρες κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του, τουτέστιν σχολείο. Πριν κάμποσο καιρό αλλιώς φανταζόμουν αυτές τις μέρες, αλλά ως γνωστόν όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος άλλος γελάει. Anyway!

Φέτος η σχολική χρονιά προβλέπεται διαφορετική. Μετά από πολλαααααά χρόνια επιτέλους αλλάζω τάξη. Απ΄ τη μια χαίρομαι για την αλλαγή απ' την άλλη έχω λίγο αγχωθεί, παρόλο που η τάξη θεωρείται πιο εύκολη. Έχω χάσει επαφή με τις μικρές τάξεις και σκέφτομαι ότι όλοι θα χρειαστούμε λίγο χρόνο να προσαρμοστούμε. Αγόρασα και κάτι λογοτεχνικά βιβλία για τα δευτεράκια μου. Απ' τη μια μου φαίνονταν τόσο απλοϊκά γραμμένα και εύκολα κι απ' την άλλη αναρωτιόμουν αν εκείνα θα μπορούν να τα διαβάσουν ή αν θα τους αρέσουν. 

Πιο πολύ το δεύτερο με απασχολεί, γιατί μπορεί οι συγγραφείς και οι εκδοτικοί οίκοι να έχουν μια εικόνα για τα παιδιά, αλλά δυστυχώς αυτά μεγαλώνουν πιο γρήγορα τώρα πια, έχουν άλλα ερεθίσματα και διαφορετικά ενδιαφέροντα. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πολλά από τα σημερινά παιδιά κάποια στιγμή μεγαλώνοντας θα συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδικά τους χρόνια κύλησαν αστραπιαία. Όλα πλέον γίνονται νωρίς. Από νωρίς μπαίνουν οι υπολογιστές στη ζωή τους -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- από νωρίς βλέπουν θεάματα που είναι κατάλληλα για μεγαλύτερες ηλικίες και γενικότερα διασκεδάζουν με τρόπο που δεν είναι ο πλέον κατάλληλος. Όποιος συναναστρέφεται με παιδιά διαπιστώνει ότι δεν έχουν καμία σχέση με εμάς όταν ήμασταν στην ηλικία τους. Και δεν τα συγκρίνω μόνο με εμάς. Υπάρχει διαφορά και με τα παιδιά που γνώρισα όταν ξεκίνησα να δουλεύω σχεδόν 15 χρόνια πριν.  

Η Αρλέτα το 1967 τραγουδούσε:

"Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά 
που κρατούνε στο χέρι τους 
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας.

Ένα φύλλο ή μια μέλισσα 
ένα τόπι ή μια βέργα
γίνονται αυτοκίνητα, χαρά, 
κόσμου ζωή.

Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν 
ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε 
ως την άκρη της γης."

Το 2015 θα έγραφε ότι κρατούν στα χέρια τους κινητά ή tablets και έχουν ένα σωρό παιχνίδια που κι αυτά δεν τα ευχαριστιούνται ιδιαίτερα ή τα βαριούνται πολύ εύκολα. Τι να κάνουμε; Οι καιροί αλλάζουν!

Και στην πολύ συνηθισμένη ερώτηση "Τι κάνει το σχολείο γι' αυτό;" θα απαντήσω πως το σχολείο και οι δάσκαλοι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι τι κάνουν, ε; 

Αυτά λοιπόν απ' την πλευρά του δασκάλου. Και αφού πλατίασα με σκέψεις που δεν υπήρχαν καν στο μυαλό μου όταν πάτησα το κουμπάκι "Νέα ανάρτηση", αλλά βγήκαν αυθόρμητα καθώς έγραφα, ας πάμε στο θέμα της ανάρτησης αυτής: Κάρτες-καδράκια. 

Κάποιοι φίλοι μας έγιναν γονείς και βαπτίζουν τη μικρή τους μπέμπα. Το όνομα αυτής... Ιωάννα. 
Απ' την άλλη κάποιοι άλλοι βρίσκονται ένα βήμα πιο πίσω. Παντρεύτηκαν! Κι έκαναν κι ένα πάρτυ από το οποίο κατέληξα στο εξής συμπέρασμα. Οι μέρες ή μάλλον οι νύχτες που έβγαινα και έπινα και την επόμενη ήμουν μια χαρά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αφού δεν το αντέχω πλέον, τι το πίνω;

Και για τους μεν και για τους δε έφτιαξα καρτούλες-καδράκια που συνόδευσαν το δώρο τους και φαντάζομαι ότι θα μείνουν και σαν ενθύμια. Οι ευχές γράφτηκαν από την πίσω πλευρά.





Ας είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μικρά και μεγάλα! 

Το πατρόν για τις καρδιές από βελονάκι βρίσκεται εδώ. Τα υπόλοιπα είναι θέμα έμπνευσης.

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!



Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Μια κλειδοθήκη για το νησί

Πρόσφατα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο έφτασε ένα μήνυμα από το "in my closet", ένα  site που παρακολουθώ. Τίτλος της ανάρτησης: Η χειροτεχνία είναι το καλύτερο βάλσαμο. Τη στιγμή που το είδα είχα πραγματική ανάγκη από ένα βάλσαμο και άρχισα να διαβάζω. Όσο λοιπόν το έκανα, συνειδητοποιούσα πόσες αλήθειες ήταν κρυμμένες σε αυτές τις γραμμές.
Πραγματικά η χειροτεχνία είναι και για εμένα ένας τρόπος να απασχολώ το μυαλό μου και να μη σκέφτομαι καταστάσεις που με στενοχωρούν, που σκοτεινιάζουν το πρόσωπό μου και ισοπεδώνουν τη διάθεσή μου. 
Λίγο οι πολιτικές εξελίξεις, λίγο κάποια προσωπικά προβλήματα είχαν καταφέρει να μαυρίσουν τις μέρες μου. Έκλεισα λοιπόν το χαζοκούτι και άνοιξα τα κουτιά με τα διάφορα υλικά που μαζεύω κατά καιρούς.
Ευκαιρία να φτιάξω κάτι που να θυμίζει καλοκαίρι. Μια κλειδοθήκη, λίγο διαφορετική από αυτές που έχω φτιάξει στο παρελθόν (εδώ, εδώ κι εδώ). Θα βρει τη θέση που της ταιριάζει στο σπίτι της φίλης μου, της Μαρίας, στους Λειψούς, νησάκι στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, κοντά στην Πάτμο. Όποιος δεν το έχει ήδη επισκεφτεί -και πιθανότατα είναι πολλοί- ας το βάλει στο πρόγραμμα κάποια στιγμή, όταν όλοι θα μπορούμε να σχεδιάζουμε και πάλι τις διακοπές μας με ξενοιασιά.

Το αποτέλεσμα με έκανε να χαμογελάσω και να γεμίσω αυτοπεποίθηση. Το βάλσαμο έδρασε...




Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!
  

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Κάρτα "κουμπί"

Μάιος ζεστός σαν καλοκαίρι!
Μέχρι πριν λίγες μέρες όλοι κυκλοφορούσαν με μακρυμάνικα, ζακετούλες και μπότες. Ξαφνικά το σκηνικό θυμίζει καλοκαίρι. Αέρινα φορέματα, πέδιλα και πάνω απ' όλα καλοκαιρινή διάθεση και καμία όρεξη για δουλειά. Βουτιά στη θάλασσα έχουν κάνει οι πιο τολμηροί, αλλά απ' ό,τι με πληροφόρησαν είναι ακόμα ποοοοοολύ δροσερή.

Ως είθισται, παραδοσιακά ο Μάιος είναι "γαμομήνας". Έτσι κι εμείς την Κυριακή που μας έρχεται θα παραβρεθούμε σε ένα γάμο και βάφτιση μαζί. Έψαχνα λοιπόν μία κάρτα για την περίσταση, αλλά τι περίεργο! Δεν βρήκα κάποια του γούστου μου. Αναζήτησα λοιπόν ιδέες για χειροποίητες κάρτες στο διαδίκτυο. Πολλές οι σελίδες, άφθονο το υλικό. Κι εκεί που έβλεπα κάρτες ρομαντικές, με δαντέλες, με κορδέλες και με ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί, το βλέμμα μου έπεσε σε μια εντελώς λιτή και απέριττη. 

Μου θύμισε τα ανθρωπάκια που φτιάχναμε μικροί με απλές γραμμές. Την ερωτεύτηκα!

πηγή: www.jenny.gr

Ήταν για γάμο, αλλά εύκολα θα μπορούσα να την ταιριάξω στη διπλή αυτή περίσταση. Άνοιξα αμέσως τα κατάλληλα προγράμματα στον υπολογιστή και άρχισα να σχεδιάζω. Ανάμεσα στο ζευγάρι πρόσθεσα κι ένα πιτσιρίκι, έβαλα κι ένα πλαίσιο και ήταν σχεδόν έτοιμη, μιας και τα ανθρωπάκια μου ήταν ακόμα ακέφαλα (σαν τον ακέφαλο καβαλάρη). Έτρεξα μετά σε ένα μαγαζάκι με κουμπιά και είδη ραπτικής και αγόρασα "κεφάλια". Δυστυχώς δε βρήκα σε πολύ έντονα χρώματα όπως σχεδίαζα, αλλά ως γνωστόν δεν είχα και την υπομονή να περιμένω να πάω στο κέντρο που θα έβρισκα μεγαλύτερη ποικιλία. Κάρτα ήθελα, εκείνη την ώρα την ήθελα. 

Αφού προστέθηκαν τα κεφάλια, προστέθηκαν και οι ευχές μας... σε μπαλόνια. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό:

Και μιας και η διάθεση είναι αγαπησιάρικη, θυμήθηκα και αυτό το χαριτωμένο τραγουδάκι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.


Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!


Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Λαμπάδων συνέχεια

Τις τελευταίες μέρες το σπίτι μας έχει μετατραπεί σε εργαστήριο. Τσόχες, υφάσματα, κορδέλες, σπάγκοι και διάφορα άλλα υλικά σκορπισμένα παντού. Ακριβώς δίπλα η ηλεκτρική σκούπα που σε τακτά χρονικά διαστήματα ρουφάει ό,τι πέφτει κάτω.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι "κλωστές" θερμοκόλλας που βρίσκονται παντού: στον πάγκο, τα ρούχα μου, τα χέρια μου, τα μαλλιά μου. Όποιος έχει χρησιμοποιήσει θερμοκόλλα και είναι τόσο άτσαλος όσο εγώ, μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.

Στο τέλος όμως ανάμεσα στο χαμό κάθομαι και θαυμάζω αυτά που φτιάχνω (πάνω απ' όλα μετριόφρων) και μετά τα δείχνω στον καλό μου και περιμένω τον ανάλογο ενθουσιασμό. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθεί να δείξει ενθουσιασμένος, αλλά δεν πείθει ιδιαίτερα. Δε λέω... του αρέσουν, αλλά ως άντρας έχει μια πιο συγκρατημένη αντίδραση.

Τέλος πάντων... οι νέες δημιουργίες είναι οι ακόλουθες:




Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Οι φετινές λαμπάδες

Πάσχα πλησιάζει και βρήκα ευκαιρία για χειροτεχνίες. Τι άλλο; Λαμπάδες βέβαια. 


Οι παραπάνω δόθηκαν σήμερα στη δράση "Όλοι μαζί μπορούμε" που διοργανώνει ο ΣΚΑΪ. Σε αρκετά σημεία στην Αθήνα συγκεντρώθηκαν ρούχα, παπούτσια και λαμπάδες για άπορες οικογένειες. 


Αυτές είναι για φίλους μου ή μάλλον φίλες μου. Είναι όλες διακοσμημένες με μαγνητάκια για το ψυγείο που έφτιαξα μόνη μου.

Η αλήθεια είναι ότι οι άντρες φίλοι με δυσκολεύουν. Κάτι έχω φτιάξει όμως και γι' αυτούς, αλλά δεν είναι ακόμα προς δημοσίευση.

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε! 

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς


Φαντάζομαι ότι όποιος έχει επισκεφθεί στο παρελθόν αυτό το blog καταλαβαίνει το νόημα του τίτλου της σημερινής ανάρτησης. Άλλαξε λίγο το περιβάλλον, έγινε πιο minimal και γκρι. Αυτό βέβαια δεν έχει απολύτως κανένα ενδιαφέρον για το ευρύ κοινό. Ενδιαφέρον όμως έχει η εξήγηση της παροιμιώδους αυτής φράσης, που χρησιμοποιούμε όταν κάτι έχει αλλάξει, αλλά στην ουσία παραμένει το ίδιο. 

Θα γυρίσουμε λίγο πίσω, στην εποχή της βασιλείας του Όθωνα. Τότε ζούσε στην Αθήνα ο Μανώλης Μπατίνος. Γραφικός τύπος που τριγυρνούσε στην πόλη με κουρελιασμένα ρούχα και αυτοπροσδιοριζόταν ποιητής, ακόμα και φιλόσοφος. 

Μια μέρα συνάντησε τυχαία τον Ιωάννη Κωλλέτη και του ζήτησε να βγάλει λόγο στη Βουλή. Ο Κωλλέτης προφανώς δεν τον πήρε στα σοβαρά και του απάντησε πως θα μπορούσε να αγορεύσει με την προϋπόθεση να αλλάξει ρούχα. 

Έτσι κι έγινε. Το επόμενο πρωί ο Μανώλης εμφανίστηκε σε κεντρική πλατεία έχοντας αναποδογυρίσει τα ρούχα του και φορώντας το μέσα έξω. Και δεν έμεινε μόνο εκεί. Άρχισε να απαγγέλει το ακόλουθο ποίημα:

"Άλλαξε η Αθήνα όψη, 
σαν μαχαίρι δίχως κόψη, 
πήρε κάτι απ' την Ευρώπη
και ξεφούσκωσε σαν τόπι.

Άλλαξαν χαζοί και κούφοι
και μας κάναν κλωτσοσκούφι.
Άλλαξε κι ο Μανωλιός
κι εβαλε τα ρούχα του αλλιώς."

Και εγένετο η παροιμία!

Το Μανώλη αυτό τον φαντάζομαι σαν τον Κυρ Αντώνη του Χατζιδάκι. Η εκτέλεση  που ακολουθεί είναι από την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. 


Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Άλλαξέ το

Κάθε φορά που κάνω ένα ξεκαθάρισμα στα συρτάρια ή την ντουλάπα μου, βρίσκω κάτι που το κοιτάζω και λέω στον εαυτό μου: 
"Μα τι σκεφτόμουν;"

Μπορεί βέβαια τη στιγμή που το αγόραζα και δεδομένων των τότε συνθηκών να ήταν μια καλή επιλογή. Άλλωστε δε θυμάμαι να έχω αγοράσει ποτέ κάτι που να μην το χρησιμοποίησα ούτε μια φορά. 'Η μάλλον... τώρα που το σκέφτομαι... υπάρχει κάτι. Μια φούστα που επίτηδες την είχα αγοράσει μικρότερη, βάζοντας έτσι στόχο να τη φορέσω όσο το δυνατόν συντομότερα. Εδώ κι αν κολλάει το "Μα τι σκεφτόμουν;"

Σε ένα τέτοιο ξεκαθάρισμα λοιπόν βρήκα κάτι βραχιόλια. Τα είχα αγοράσει τον Οκτώβρη του 2008, αν δεν απατώμαι. Είχα να πάω σε δύο γάμους την ίδια μέρα. Ήταν λοιπόν το αξεσουάρ που θα συμπλήρωνε την εμφάνισή μου. Και τα φόρεσα. Και ήταν και πολύ ωραία. Και μετά δεν τα ξαναφόρεσα ποτέ. 

Τα βρήκα παραμελημένα, παραπονεμένα και μαυρισμένα από την αχρηστία. Θα μπορούσα ίσως να τα γυαλίσω, αλλά κοιτάζοντάς τα καλά, αποφάσισα ότι δε μου ταιριάζουν πλέον κι έτσι αποφάσισα να τα αλλάξω. 

Κατά καιρούς βλέπω σε βιτρίνες χάρτινα βραχιόλια που μου αρέσουν πολύ. Ιδιαίτερα ζαχαρώνω αυτά που είναι φτιαγμένα από σελίδες κόμικ. Κόμικ βέβαια δεν είχα σπίτι (μόνο κάτι τεύχη του Αστερίξ, που εννοείται ότι δεν τα θυσιάζω για κανέναν λόγο), αλλά είχα βιβλία που ακόμα δεν έχουν βρει το δρόμο τους για το BookCrossing. Ένα από αυτά και συγκεκριμένα ένα με ποιήματα του Καβάφη, έγινε μικρές μικρές λωρίδες και με τη βοήθεια της ατλακόλ έντυσε τα βραχιόλια. 



Ανυπομονώ να στεγνώσουν καλά και να τα φορέσω. Ελπίζω μόνο να αντέξουν έτσι, γιατί δε θέλω να τα περάσω λούστρο και να γυαλίζουν. Τα προτιμώ ματ. 

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!!!

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Μαρμελάδα μήλου με κανέλα

Υπάρχουν μέρες που την ώρα που τρως ένα λαχταριστό σνακ, γεμάτη ενοχές παίρνεις την απόφαση: Από αύριο θα εντάξω περισσότερα φρούτα στη διατροφή μου. Αμέσως μετά τρέχεις στο μανάβη, τη λαϊκή -αν είναι η κατάλληλη μέρα- ή ακόμα και το super market  και προμηθεύεσαι κιλά από πορτοκάλια, μήλα, αχλάδια και ό,τι άλλο βρεις που να είναι της συγκεκριμένης εποχής. 

Την πρώτη μέρα μένεις σταθερή στην απόφασή σου. Τη δεύτερη το ίδιο. Την τρίτη αρχίζει και σου κλείνει το μάτι εκείνο το κριτσίνι που τόσο καλή παρέα κάνει με μια πικάντικη γραβιέρα, αλλά αντιστέκεσαι. Την τέταρτη μέρα το κριτσίνι καλεί ενισχύσεις, μια φέτα ζουμερή γαλοπούλα. Το ξέρεις ότι πρέπει να φανείς σθεναρή και να μην υποχωρήσεις. Τα καταφέρνεις όμως; Μπορεί ναι και μπράβο σου! 

Εγώ πάλι όχι. Τα περισσότερα φρούτα τα τρώω επειδή πρέπει. Πάντα είχα το παράπονο, σαν λάτρης των πιο αλμυρών γεύσεων, γιατί η φύση δεν προνόησε για φρούτα με αλμυρή γεύση. Υπάρχουν γλυκά, ξινά, στυφά αλλά αλμυρά; Μάλλον όχι, ή τουλάχιστον εγώ δεν τα έχω ανακαλύψει ακόμα.

Μια τέτοια μέρα λοιπόν αγόρασα κι εγώ πολλά μήλα. Οι μέρες περνούσαν και εμείς τρώγαμε μήλα, όχι όμως με τον ανάλογο ρυθμό, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να χάνουν τη σφριγηλότητά τους. Και όπως λένε και οι γονείς μου "Αν το μήλο είναι φάβα, δεν αξίζει".

Η λύση είναι σχεδόν πάντα η ίδια... γλυκό. Το πιο συνηθισμένο... μηλόπιτα. Ο καλός μου όμως τρώει πολύ συγκεκριμένα γλυκά (βλέπε κυρίως σοκολάτα) και ή θα έτρωγα μόνη μου τη μηλόπιτα (κακή ιδέα) ή θα την πήγαινα στη γλυκατζού μεν, διαβητική δε μητέρα μου (που επίσης ακούγεται πολύ κακή ιδέα) ή θα την πήγαινα στο σχολείο να τη μοιραστώ με γλυκατζήδες συναδέλφους. Έλα όμως που πρόσφατα είχε φέρει κάποιος άλλος μηλόπιτα στο σχολείο! Αποφάσισα λοιπόν να φτιάξω μαρμελάδα, να την αποθηκεύσω και να κάνω τάρτα μήλου στο προσεχές μέλλον (σιγά που θα τη γλίτωναν οι συνάδελφοι). 

Η συνταγή απλή από εδώ. Έκανα τη διπλάσια δόση με ανάμικτα κόκκινα και πράσινα μήλα (είπαμε είχα πάρει πολλά). Έκανα και κάποιες αλλαγές, μειώνοντας τη ζάχαρη και αντικαθιστώντας το μεγαλύτερο μέρος με στέβια ειδική για γλυκά (αναλογίας 1:1). Αποστείρωσα γυάλινα βάζα με το γνωστό τρόπο και έτοιμη η μαρμελάδα.  


Μπήκε στο ντουλάπι δίπλα σε βάζα μαρμελάδας ροδάκινο, πορτοκάλι ακόμα και τσάτνεϊ κρεμμυδιού περιμένοντας με καρτερία τη σειρά της να χρησιμοποιηθεί ή να γίνει δώρο σε κάποιον συγγενή ή φίλο.

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Καστοριά, η αγαπημένη!

Με τον καλό μου έχουμε κάνει αρκετά ταξίδια στην Ελλάδα. Όχι πολλά, αλλά αρκετά. Συνήθως όταν ένα μέρος μας αρέσει πολύ, το επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, ένας αγαπημένος καλοκαιρινός προορισμός είναι η Λευκάδα, την οποία έχουμε επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές. 
Πέρσι βρήκαμε τη "χειμερινή Λευκάδα" της καρδιάς μας και δεν είναι άλλη από την πανέμορφη Καστοριά. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν ένας προορισμός που πρότεινε ο καλός μου και εγώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα, πέραν της γεωγραφικής της θέσης και των ωρών που θα ήμαστε στο αυτοκίνητο. Γρήγορα ξεπεράστηκαν οι ενδοιασμοί μου και το ταξίδι έγινε. 

Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να εκφράσω με λόγια την πρώτη μου εντύπωση. Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος το έχει κάνει με πολύ μεγάλη επιτυχία και γι' αυτό θα δανειστώ τη δική του περιγραφή:

"Καθώς έστριψε το αυτοκίνητο, για μια τελευταία φορά, δεν ακούστηκε τίποτ' άλλο παράμονάχα τούτο: Α!
Βρισκόμαστε στα πόδια της λίμνης Ορεστιάδας, αντίκρυ στην Καστοριά. Κι ο ήλιος κοκκίνιζε περισσότερο τις στέγες των σπιτιών κι έκανε τα ολόστρωτα νερά να φωσφορίζουν. Ο τόπος αυτός δεν είναι μόνο μοναδικός από το Ταίναρο ίσαμε τη Ροδόπη από την άποψη της τοποθεσίας, είναι και αξιαγάπητος για τον πραγματικό του πολιτισμό, ένα πολιτισμό που γίνεται σημαντικότερος εδώ απάνω, ανάμεσα στους ακραίους σταθμούς της χώρας. 
Η πρώτη εντύπωση είναι καταπληκτική. Η δεύτερη κάτι περισσότερο: μαγευτική. Ο αναγνώστης μου πρέπει να φανταστεί, αν, φυσικά, δε διαθέτει την προσωπική του εντύπωση, ένα θαυμάσιο κύπελλο ακύμαντων νερών, στεφανωμένο ολόγυρα από γραφικά βουνά, γεμάτα δροσερά χωριουδάκια, τεχνουργημένο εξακόσια μέτρα απάνω από τη θάλασσα. Μια γλώσσα στεριάς που μπαίνει βαθιά μέσα στο κύπελλο τούτο και καταλήγει σε κομψό ανασήκωμα, σ' ένα λόφο πλασμένο για την πιο μακάρια ονειροπόληση. Και στο στενότερο μέρος της γλώσσας αυτής, ανάμεσα στην υπόλοιπη στεριά και στο λόφο, πενήντα μέτρα στο ψηλότερο σημείο της απάνω από τα νερά της λίμνης, χτισμένη μια πολιτεία, που, παρόλο το ξανάνιωμά της, διατηρεί απείραχτο, γνήσιο και γεμάτο πραγματικό περιεχόμενο το μεσαιωνικό χαρακτήρα της." 





Χωρίς να το έχουμε οργανώσει, και για την ακρίβεια χωρίς να το ξέρουμε καν, βρεθήκαμε εκεί κατά τη διάρκεια των εορτασμών των Ραγκουτσαρίων. Πρόκειται για καρναβάλια και γιορτάζονται από τις 6 μέχρι τις 8 Ιανουαρίου. Διατελούν αναβίωση των αρχαίων διονυσιακών τελετών και σύμφωνα με τους ντόπιους είναι γιορτή που σκοπό έχει να ξεχαστούν τα προβλήματα της χρονιάς. Η ονομασία Ραγκουτσάρια προέρχεται από το λατινικό rogatores, που σημαίνει ζητιάνοι, αφού μεταμφιεσμένοι βγαίνουν στις γειτονιές -με τη συνοδεία πνευστών, κρουστών και χάλκινων μουσικών οργάνων- και ζητούν από τους νοικοκυραίους να τους δώσουν δώρα, προκειμένου να διώξουν τα κακά πνεύματα. Σ' όλη την πόλη στήνονται υπαίθρια γλέντια με μουσική, χορό, φαγητό και πολύ κρασί.

Μια γεύση από τη μουσική...


Όταν λοιπόν πριν τις γιορτές σκεφτόμασταν πού θα πάμε φέτος, η απόφαση πάρθηκε πολύ εύκολα. Πάλι στην Καστοριά. 
Το ίδιο όμορφη, αλλά χιονισμένη. Η λίμνη Ορεστιάδα, παγωμένη σε κάποια σημεία της, γεμάτη αργυροπελεκάνους, πάπιες, χήνες, ερωδιούς, κύκνους, φαλαρίδες και ένα σωρό άλλα εντυπωσιακά πτηνά.


Ο γύρος της χερσονήσου, είτε με ποδήλατο είτε με τα πόδια, είναι η αγαπημένη μου διαδρομή, κάνοντας μια στάση στη Μονή Μαυριώτισσας. 

Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για την Καστοριά. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Καλό θα ήταν ο καθένας να σχηματίσει προσωπική άποψη, αφού επισκεφθεί "την πολιτεία της λίμνης".


Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!